Η μάχη του ναυπηγείου Euskalduna

Αντίπνοια - αντιεξουσιαστική εφημερίδα τ.7

efimerida7neo

Εργατικοί & κοινωνικοί αγώνες στην Ελλάδα 1875 - 2010

xronologio-1834-2010

Αναρχική Κομμουνιστική οργάνωση και οι ανάγκες του παρόντος

Αυτές τις μέρες βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά ευνοϊκή στιγμή, όχι μόνο εξαιτίας της ανάπτυξης των ελευθεριακών πρακτικών, που γεννήθηκαν από τη φωτιά των ποικίλων κοινωνικών αγώνων, αλλά, επίσης, επειδή έχουμε αναδείξει σοβαρά το ζήτημα της αναρχικής κομμουνιστικής οργάνωσης. Για μερικά χρόνια τώρα, η συζήτηση όσον αφορά τις μορφές της οργάνωσης και την αναγκαιότητα των αναρχικών να οργανωθούν, δεν έχει πάρει τη μορφή κάποιας φιλοσοφικής θεώρησης, αλλά, μάλλον, αποτελεί μια αδιάκοπη σειρά ισάξιων πολιτικών δυνατοτήτων. Από το 1999, πάντως, έχουμε δει μια αύξηση - μη αναμενόμενη για αρκετούς - της αναρχικής παρουσίας σε ένα μεγάλο αριθμό κοινωνικών αγώνων και οργανώσεων. Υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα ελευθεριακών οργανώσεων σε αρκετές πόλεις της Χιλής (Σαντιάγκο, Κονσεψιόν, Τσιλλάν, Τεμούκο, Βαλπαράιζο κ.λπ.) ως αποτέλεσμα της αυξημένης μας συμμετοχής στους κοινωνικούς αγώνες. Από τότε, η συζήτηση για την αναρχική οργάνωση έχει αφήσει το βασίλειο του Ολύμπου και έχει βασιστεί σταθερά στην πραγματικότητα. Τώρα, η συζήτηση δεν γίνεται στη βάση αφηρημένων λεπτομερειών, αλλά έχει αποκτήσει, από την ίδια την αναγκαιότητα, κάποια πρακτική ουσία, βασισμένη στις ανάγκες που απορρέουν από την πραγματική μας κατάσταση.

Αντιμετωπίζουμε ως κίνημα τα καθήκοντα που μας έχουμε αναλάβει; Θα είμαστε ικανοί να εκμεταλλευτούμε το αβαντάζ αυτού του γενικού πλαισίου χωρίς να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος και να πάρουμε την ευκαιρία ώστε να σχεδιάσουμε μια σοβαρή, επαναστατική και ελευθεριακή διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα;

Η άλλη Προοδευτική

Οι αναρχικοί της Τούμπας έφτιαξαν ομάδα

Οι οπαδοί της αποφεύγουν τις ύβρεις, οι νίκες τους πανηγυρίζονται όσο και οι... ήττες, ενώ οι αποφάσεις λαμβάνονται σε ανοικτές συνελεύσεις. Οι αντιεξουσιαστές της Θεσσαλονίκης αναβιώνουν τις χαμένες αξίες του ποδοσφαίρου

Υπάρχει μια μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα ποδοσφαιρική ομάδα στη Θεσσαλονίκη. Είναι... αντιεξουσιαστές, αλλά δεν έχουν δημιουργήσει ούτε ένα επεισόδιο. Στις μεγάλες νίκες πίνουν απλώς μπίρες και στις ήττες κάνουν πάλι το ίδιο. Εφαρμόζουν στην πράξη το σύνθημα «Χάσουμε, κερδίσουμε, εμείς θα το γλεντήσουμε». Ο Καμί θα τους έκλεινε το μάτι.

Στην εξέδρα δεν βρίζουν με σεξιστικά σλόγκαν ή τα θεία και προτιμούν συνθήματα για... τους φυλακισμένους συντρόφους τους. Ο πρόεδρος πιάνει τη σκούπα όταν τελειώνει το ματς, για να καθαρίσει τα χαρτάκια που πετούν οι οπαδοί. Παίχτες άλλων συλλόγων τούς ζητούν να αγωνιστούν στη δική τους. Οι διαιτητές περιμένουν πώς και πώς να σφυρίξουν τα παιχνίδια τους.

Μανιφέστο του Ελευθεριακού Κομμουνισμού - Georges Fontenis

Font en Is

Πολιτική συνείδηση και πολιτισμός του κρατισμού

του Μιχαήλ Μπακούνιν

Ο Μιχαήλ Mπακούνιν λέει για τις εκλογές (να σημειώσουμε ότι την εποχή που ο Μπακούνιν έγραφε αυτά τα άρθρα δεν υπήρχαν τα κόμματα με την μορφή που έχουν στις μέρες μας σαν πελατειακά λόμπι και μηχανές οπαδών, ούτε ήταν τόσο γενικευμένο το σύστημα των επαγγελματιών πολιτικών, ούτε φυσικά είχε μαζικοποιηθεί η ψήφος): {… Το Κράτος δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η ίδια η κυριαρχία κι η εκμετάλλευση τακτοποιημένη και συστηματοποιημένη. Θα επιχειρήσουμε να το αποδείξουμε αυτό εξετάζοντας τις συνέπειες της κυβέρνησης πάνω στις λαϊκές μάζες από μια μειοψηφία, εξ αρχής έξυπνη κι αφιερωμένη αν θέλετε, σ’ ένα ιδανικό Κράτος, θεμελιωμένο πάνω σε μια ελεύθερη σύμβαση.

Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση αποτελείται μόνον απ’ τους καλύτερους πολίτες. Κατ’ αρχήν αυτοί οι πολίτες είναι προνομιούχοι όχι δικαιωματικά, αλλά ουσιαστικά. Έχουν εκλεγεί απ’ το λαό επειδή είναι οι πιο νοήμονες, έξυπνοι, σοφοί, θαρραλέοι κι αφιερωμένοι. Διαλεγμένοι απ’ τη μάζα των πολιτών, που θεωρούνται όλοι ίσοι, δεν αποτελούν ακόμη μία ξεχωριστή τάξη, αλλά μια ομάδα ανθρώπων προνομιούχα μόνον εκ φύσεως και γι’ αυτό το λόγο ξεχωρισμένη προς εκλογή απ’ το λαό. Ο αριθμός τους είναι αναγκαστικά πολύ περιορισμένος, σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλες τις χώρες ο αριθμός των ανθρώπων προικισμένων με τόσο αξιοσημείωτες　ικανότητες ώστε αυτομάτως να έχουν την ομόφωνη αποδοχή από ένα έθνος, όπως η εμπειρία μας διδάσκει, είναι πολύ μικρός. Ως εκ τούτου, κάτω απ’ τον κίνδυνο μιας κακής επιλογής, ο λαός θά΄ναι πάντοτε αναγκασμένος να επιλέξει τους κυβερνήτες του ανάμεσα σ’ αυτούς.

Εισήγηση 2ης μέρας στην εκδήλωση για το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος

3 Μάρτη 2012, Ε.Μ.Π. - ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ


Εισήγηση διοργανωτών

Το ζήτημα της οργάνωσης είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που απασχόλησαν τους αναρχικούς στην πορεία του κινήματος στην ιστορία. Στην πορεία αυτή αναπτύχθηκαν ποικίλες θεωρήσεις και τάσεις, άλλες προέτασσαν την αναγκαιότητα της δημιουργίας οργανωτικών δομών ενώ άλλες, θεωρώντας πως η ίδια η οργάνωση από τη φύση της είναι αντιθετική με την έννοια της ελευθερίας διαμόρφωσαν ένα ρεύμα ιδεών που σχηματοποιείται σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε αφορμαλισμό. Τόσο οι οργανωτικές όσο και οι αντιοργανωτικές τάσεις αποτέλεσαν ιστορικά κομμάτια του κινήματος και καμιά τους δεν μπορεί να οικειοποιηθεί την κληρονομιά του πρεσβεύοντας πως η θεώρηση της είναι η μόνη ορθή και διαχρονικά εκφράζουσα την αναρχία. Αναρχοκομμουνιστές, αναρχοσυνδικαλιστές, ατομικιστές, πλατφορμιστές, ελευθεριακοί όλοι έχουν δώσει μέσα στην ιστορία αγώνες και κρίνονται για τις επιλογές και τα λάθη τους. Στιγμές ηρωισμού και θυσίας, αγώνα και δημιουργίας, ήττες και νεκρούς έχουν να επιδείξουν όλες οι τάσεις. Όμως πιστεύουμε πως οι όποιες μεγάλες ή μικρές “νίκες” ιστορικά μπορούν και πρέπει να πιστωθούν μόνο στις οργανωτικές τάσεις.
Η επιλογή της οργάνωσης και οι μορφές της που έχουν προταθεί αντικατοπτρίζουν ιστορικές συγκυρίες και ανάγκες αλλά κυρίως και πρωτίστως πολιτικές επιλογές και θέσεις. Ως αναρχικοί αντιλαμβανόμαστε τον όρο πολιτική στη γενικότητα του, με την έννοια της διεργασίας αυτής που εκκινεί από την ερμηνεία του υπάρχοντος και προωθεί τα πράγματα προς την πραγμάτωση του επιθυμητού με καθολικό και συνειδητό τρόπο. Τον όρο πολιτική δεν τον χαρίζουμε στην εξουσία. Ως συλλογικότητα, αποδεχόμαστε την ανάγκη του πολιτικού αγώνα και τοποθετούμαστε στα ιστορικά αναρχικά ρεύματα που θεωρούν αναγκαία την ύπαρξη κεντρικών πολιτικών οργανώσεων των αναρχικών.

Εισήγηση 1ης μέρας στην εκδήλωση για το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος

2 Μάρτη 2012, Ε.Μ.Π. - ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Ανοιγμα της εκδήλωσης


Εισήγηση διοργανωτών

Ένας βασικός σκοπός της σημερινής εκδήλωσης είναι η αποσαφήνιση της σχέσης των δύο εννοιών που πραγματεύεται, της αναρχίας και της οργάνωσης, μέσω της νοηματοδότησης που δίνει είτε κάποιο άτομο είτε κάποια συλλογικότητα σε κάθεμιά από αυτές ,θεωρητικά, ιδεολογικοπολιτικά κι εν τέλει και πρακτικά.
Αντιλαμβανόμαστε την αναρχία σαν ένα τρόπο προσέγγισης της κοινωνικής πραγματικότητας, πάντα δυναμικό, ποτέ στατικό, του οποίου όλες οι συνισταμένες δράσεις και κατευθύνσεις συντείνουν στην ανθρώπινη απελευθέρωση, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό και τελικά κοινωνικό επίπεδο. Έννοιες κι αξίες βασικές στα αναρχικά προτάγματα, όπως ισότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ταξικότητα, τοποθετούνται σαν υποσύνολα και προυποθέσεις της βασικής έννοιας της απελευθέρωσης, η οποία τις εμπερικλείει. Είναι σημαντικό να προσέξουμε πως η έννοια της ελευθερίας τοποθετείται από εμάς σε δύο επίπεδα, το ατομικό και το συλλογικό, τα οποία αλληλοδιαπλέκονται και δε νοείται το ένα χωρίς το άλλο.
Πώς όμως αυτό το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της αναρχίας αλληλεπιδρά με την έννοια της οργάνωσης; Είναι η σχέση τους αντιθετική κι αλληλοαναιρούμενη ή συνεργατική και προωθητική;
Η οργάνωση υπήρξε σε όλη την ιστορία του ελευθεριακού κινήματος μια ‘καυτή πατάτα’ που άλλοτε προσεγγιζότανε διστακτικά και φοβικά κι άλλοτε αγνοούνταν εντελώς. Σε ένα όμως πραγματικά ριζοσπαστικό κι ανοιχτό κίνημα, όπου πρωτοπόρα αυτοεντάσσεται η αναρχία, δεν πιστεύουμε πως πρέπει να υπάρχουν ‘καυτές πατάτες’, ‘άβατα’ ,και γενικώς θέματα που δε μπορούν να προσεγγιστούν , είτε αρνητικά , είτε θετικά.

Φίλοι του Ντουρούτι – Κείμενο για την Ήττα της Ισπανικής Επανάστασης

Οι Φίλοι του Ντουρούτι δημιουργήθηκαν το 1937 αντιδρώντας στην πολιτική ταξικής συνεργασίας της αναρχικής ηγεσίας. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στην εξορία και κυκλοφόρησε σ’ ολόκληρο τον κόσμο σε αναρχικές εφημερίδες και περιοδικά που είχαν έρθει  σε ρήξη με τη CNT – FAI.

Είναι αναγκαίο για τους μαχητές, τους επαναστάτες των εργατικών οργανώσεων, που γνώρισαν τη σκληρή ήττα και την ταπείνωση του πρόσφυγα, να δώσουν σοβαρή και επικεντρωμένη προσοχή στα μαθήματα του Ισπανικού πολέμου και επανάστασης, καθώς αυτοί το πλήρωσαν τόσο ακριβά με το αίμα τους και το αίμα των καλύτερων συντρόφων τους.
Σπάζοντας τη σιωπή που επέβαλε πάνω μας η τυραννία των Σταλινικών και των αντεπαναστατών, θα μιλήσουμε εδώ με την ίδια καθαρότητα, μ’ αυτήν που θα αναμενόταν να βρούμε στο όργανο της ομάδας μας «Οι Φίλοι του Λαού». Η ομάδα μας που είναι κάτω από το σύμβολο του Ντουρούτι, έχει μια σημαντική θέση στην Ισπανική Επανάσταση. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τις αιματηρές μέρες του Μάη του 1937, όταν σηκώσαμε το λάβαρο της εξέγερσης κατά των αντεπαναστατών (του Κομμουνιστικού Κόμματος, της Δημοκρατικής Κυβέρνησης κ.λ.π.) και κατά του ρεφορμισμού των ηγετών της CNT-FAI.

Ένα κείμενο της Alianza de Los Comunistas Libertarios (Συμμαχία Ελευθεριακών Κομμουνιστών) από το Μεξικό

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έχει επικρατήσει μια λανθασμένη αντίληψη όσον αφορά τις απόψεις των αναρχικών για τα κόμματα. Στο κείμενο αυτό, ως επαναστάτες αναρχικοί, επιθυμούμε να διευκρινίσουμε λίγο το θέμα.

Θα αρχίσουμε λέγοντας ότι η ιδεολογία μας έχει ρίζες στις φιλοσοφικές και πολιτικές ιδέες του Ρώσου επαναστάτη Μιχαήλ Μπακούνιν. Λέγοντας αυτό, πιστεύουμε ότι, ως μαχητής που θυσιάστηκε για την υπόθεση των εργαζομένων και, επομένως, εχθρός της αστικής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της κρατικής καταστολής, ο Μπακούνιν κατανόησε τέλεια την ιστορική ανάγκη για ένα επαναστατικό κόμμα το οποίο να αποτελείται από τα αφοσιωμένα εκείνα στοιχεία που θυσιάζονται για την επαναστατική υπόθεση και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της.

Ο Μπακούνιν, όχι μόνο συνειδητοποίησε την ανάγκη για μια οργάνωση με αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά συγκρότησε ουσιαστικά μια τέτοια οργάνωση το 1868 η οποία ονομάστηκε Συμμαχία Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Η Συμμαχία ιδρύθηκε την ίδια περίοδο με την Διεθνή Ένωση Εργαζομένων (Α’ Διεθνή) και τα μέλη της κατηγορήθηκαν άδικα και εσφαλμένα από τους μαρξιστές ότι «ήθελαν να αποδυναμώσουν τη Διεθνή συγκροτώντας μια νέα από τα μέσα». Εντούτοις, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική δεδομένου ότι, πέρα από όποια επιθυμία αποδυνάμωσής της, ο Μπακούνιν είχε συνειδητοποιήσει πάρα πολύ σωστά ότι το πιο κατάλληλο συμπλήρωμα της Διεθνούς των εργαζομένων θα ήταν μια οργάνωση των καλύτερων στοιχείων με ένα υψηλό επίπεδο επαναστατικής συνείδησης, που θα μπορούσε να οδηγήσει έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων οργανωμένων στη Διεθνή σε μια αυθεντική σοσιαλιστική και επαναστατική κατεύθυνση. Έτσι περιέγραψε ο Μιχαήλ Μπακούνιν τη σχέση μεταξύ της επαναστατικής οργάνωσης της εμπροσθοφυλακής (της Συμμαχίας) και του απέραντου αυτού τρομερού μαζικού Προλεταριακού Μετώπου, της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων.

Ένας αναρχικός ουμανιστής, ο Heleno Sana

Το παρακάτω πολύ μικρό βιογραφικό του Heleno Sana και τα παρατιθέμενα μετά από αυτό αποσπάσματα έχουν αντληθεί από το βιβλίο
"Η κοινωνία της Αυτοδιεύθυνσης και οι εχθροί της" των εκδόσεων "Στάσει Εκπίπτοντες".
 

Ελάχιστα Βιογραφικά Στοιχεία
Ο Ελένο Σάνα γεννήθηκε το 1930 στη Βαρκελώνη. {…} Ευρυμαθής, με πάθος για τη γνώση και τη δράση, υπήρξε γνήσιος γόνος της ελευθεριακής αυτομορφωτικής κληρονομιάς του ισπανικού ελευθεριακού/αναρχικού κινήματος, προλαβαίνοντας να περάσει από κάποιους από τους θεσμούς του κατά τη διάρκεια της επανάστασης, και συγκεκριμένα από τα εργατικά ελευθεριακά αθήναια της Βαρκελώνης, στη δημιουργία των οποίων είχε συνδράμει ο πατέρας του.
{…} Στα σαράντα, περίπου, βιβλία του ο Σάνια έχει καταπιαστεί τόσο με την πολιτική όσο και με τη φιλοσοφία, και ίσως αυτή τη στιγμή να αποτελεί έναν από τους λίγους φιλοσόφους που δηλώνει αναρχικός. Το έργο του είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη Γερμανία και σε μικρότερο βαθμό στην Ισπανία, και έχουμε την τιμή να παρουσιάζουμε και στα ελληνικά ένα πολύ μικρό και σίγουρα όχι αντιπροσωπευτικό δείγμα της σκέψης του, εν αναμονή του σπουδαίου έργου του Ανθρωπομανία, -ίσως το κορυφαίο σύγχρονο δείγμα αναρχικού ουμανισμού- το οποίο θα εκδώσουμε στο προσεχές μέλλον.

Oι αναρχικές ρίζες του κινήματος Occupy Wall Street

Άρθρο του αναρχικού καθηγητή ανθρωπολογίας David Graeber στο Goldsmiths University of London που δημοσιεύθηκε αρχικά στο Al-Jazzera στις 30 Νοέμβρη 2011 και μεταφράστηκε από τον Rising Galaxy. Ο Graeber αναλύει ζητήματα που αφορούν το κίνημα των Αγανακτισμένων στις Η.Π.Α ενώ παράλληλα αντιπροτείνει βάσεις και νέου τύπου εξεγερσιακές αναρχικές δομές.

Νέα Υόρκη

Κάθε φορά, σχεδόν, που μου παίρνει συνέντευξη ένας δημοσιογράφος των κυρίαρχων ΜΜΕ σχετικά με το κίνημα Κατάληψης της Γουόλ Στρήτ (Occupy Wallstreet), ακούω πάνω κάτω τα ίδια πράγματα:

”Πως θα φτάσετε οπουδήποτε αν αρνείστε να δημιουργήσετε μια ηγετική δομή ή να καταρτίσετε μια πρακτική λίστα αιτημάτων; Και γιατί όλες αυτές οι αναρχικές ανοησίες -όπως η συναίνεση- στον τρόπο λήψης αποφάσεων; Δεν καταλαβαίνετε ότι όλη αυτή η ριζοσπαστική γλώσσα θα αποξενώσει τον υπόλοιπο κόσμο ;

Αν κάποιος έφτιαχνε ένα εγχειρίδιο με τις χειρότερες συμβουλές που δόθηκαν ποτέ, αυτού του είδους οι απόψεις θα μπορούσαν να έχουν το ένδοξο μερίδιο τους. Σε τελική ανάλυση, από την οικονομική κατάρρευση του 2007, υπήρξαν δεκάδες προσπάθειες να ξεκινήσει ένα κίνημα σε πανεθνικό επίπεδο ενάντια στη λεηλασία των ΗΠΑ από τις οικονομικές ελίτ, οι οποίες πήραν τη κατεύθυνση που πρότειναν οι δημοσιογράφοι. Απέτυχαν όλες. Μόνο όταν, στις 2 Αυγούστου, μια μικρή ομάδα αναρχικών και άλλων αντιεξουσιαστών εμφανίστηκε σε μια συνάντηση που είχε καλεστεί από μια τέτοια ομάδα και με αποτελεσματικότητα τους έπεισε όλους να μην πάνε στην προγραμματισμένη πορεία και να δημιουργήσουν μια αυθεντική δημοκρατική συνέλευση-πάνω σε αναρχικές αρχές-, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για ένα κίνημα που οι Αμερικάνοι από το Πόρτλαντ μέχρι την Τουσκαλούζα, θα ήθελαν να αγκαλιάσουν. …

Η οργάνωση της τάξης θα τσακίσει τον φασισμό

 Η προεκλογική (και παράλληλα μετεκλογική…) περίοδος βρίσκεται σε εξέλιξη, η συζήτηση για το πώς θα έχουν διαμορφωθεί θεσμικά οι συσχετισμοί μετά τις εκλογές και ποια πολιτική δύναμη θα κατέχει την εξουσία συνεχίζεται με απίστευτα κουραστική ένταση και η ατζέντα της κινηματικής επικαιρότητας έχει μετατοπιστεί σε οτιδήποτε δεν (θα έπρεπε να) αφορά το εργατικό κίνημα. Η πραγματικότητα όμως παραμένει αμείλικτη και αν και τα πάντα μοιάζουν παγωμένα, ο εκφασισμός της κοινωνίας δεν… καταλαβαίνει από την επικαιρότητα και συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς.

Στην Πάτρα, την εβδομάδα που πέρασε, τα φασιστικά πογκρόμ εναντίον Αφγανών προσφύγων ήταν καθημερινό φαινόμενο. Σε μια υπόθεση που θυμίζει κατά πολύ τα γεγονότα που έγιναν στο κέντρο της Αθήνας πριν ακριβώς ένα χρόνο, η δολοφονία ενός ανθρώπου από μετανάστες έγινε η αφορμή για να αλωνίσουν οι ακροδεξιές ομάδες της πόλης εναντίον μεταναστών. Εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής μάλιστα, μιλώντας σε διάφορα ΜΜΕ, ούτε λίγο ούτε πολύ, παραδέχθηκαν ότι στα γεγονότα πήραν μέρος μέλη του νεοναζιστικού κόμματος.

Για τις επερχόμενες εκλογές, τη δανειακή σύμβαση και τους ωμούς εκβιασμούς των ελίτ

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης σε συνέντευξή του το 1993 είχε πει:

Παρακολουθούμε τον θρίαμβο ενός φαντασιακού, του καπιταλιστικού φαντασιακού – «φιλελεύθερου» – και τη σχεδόν εξαφάνιση της άλλης μεγάλης φαντασιακής σημασίας της σύγχρονης εποχής, του προτάγματος της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας. Επιφανειακά αυτό μεταφράζεται, από την αρχή της δεκαετίας του ’80, στη νίκη της λεγόμενης «νεο-φιλελεύθερης» αντεπίθεσης – υλοποιημένης από τις πολιτικές Θάτσερ-Ρέηγκαν – αντεπίθεση η οποία επέβαλλε πράγματα που προηγουμένως φαίνονταν αδιανόητα. Καθαρή και απλή περικοπή των πραγματικών μισθών και καμιά φορά ακόμη και των ονομαστικών, για παράδειγμα· ή ακόμη τα επίπεδα ανεργίας, για τα οποία εγώ ο ίδιος είχα σκεφθεί και γράψει το 1960, ότι είχαν γίνει αδύνατα διότι θα προκαλούσαν μια κοινωνική έκρηξη.
Το παραπάνω απόσπασμα που είναι μέχρι σήμερα επίκαιρο, μας δίνει την ευκαιρία – δεδομένης και της ελληνικής πολιτικής επικαιρότητας – να μιλήσουμε πλέον για τον εντελώς ανορθολογικό χαρακτήρα των δανειακών συμβάσεων και των Μνημονίων και κυρίως της δεύτερης δανειακής σύμβασης.

Αφού το δίλημμα που τίθεται εκβιαστικά εν όψει και των επερχόμενων εκλογών από το ευρωπαϊκό και εγχώριο νεοφιλελεύθερο μπλοκ είναι «τήρηση των συμπεφωνημένων ή έξοδος από την ευρωζώνη και την Ε.Ε.» κι εμείς θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ότι το δίλημμα αυτό είναι μια τεραστίου μεγέθους πολιτική απάτη.

Μία πολιτική βάση

(Κείμενο θέσεων που προτάθηκε από την Ομάδα Ελευθεριακών Κομμουνιστών ως βάση αποδοχής δύο καλεσμάτων της προς αναρχικές συλλογικότητες.)


Όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε σε μία στροφή της ιστορίας που κανείς δε γνωρίζει πού θα μας βγάλει. Όλες οι προσπάθειες των κυρίαρχων πολιτικών ιθυνόντων και των μεγαλοδημοσιογράφων να μας πείσουν πως το αστικό αυτό σύστημα δεν έχει φάει τα ψωμιά του δείχνουν να πέφτουν όλο και περισσότερο στο κενό. Η συζήτηση για το πώς μπορεί να επιτευχθεί μία αλλαγή τόσο στο πολιτειακό όσο και στο οικονομικό επίπεδο ανοίγει όλο και περισσότερο μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες από τη βόρεια Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο έως την Αυστραλία και τις μητροπόλεις του αμερικανικού βορρά. Μία συζήτηση η οποία ανοίγει κυρίως με όρους προοδευτικούς, οι οποίοι μπορεί να έχουν ως βάση αναφοράς ένα τεράστιο ασφαλώς εύρος, από την αστικοδημοκρατική προσέγγιση της βελτίωσης του υπάρχοντος ως την επαναστατική ρήξη και το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική απελευθέρωση. Δεν είναι λοιπόν τόσο η κρίση του συστήματος όσο το γεγονός ότι διευρύνονται και εντείνονται οι αντιστάσεις αλλά και ο δημόσιος διάλογος για ένα ριζοσπαστικό ξεπέρασμά της που μας κάνει να έχουμε ελπίδες.

Θεωρούμε λοιπόν ότι σήμερα, η συγκροτημένη αναρχική δράση δίπλα στη διαμόρφωση μιας εν δυνάμει τεκμηριωμένης ελευθεριακής κατεύθυνσης, είναι η απαραίτητη έμπρακτη προϋπόθεση για την ανάδειξη μίας σύγχρονης αναρχικής πρότασης: μίας δράσης, ως αντίληψης και πράξης που θα ενισχύει το ουσιαστικό ξεπέρασμα αυτής της μπουκωμένης κατάστασης. Μιλάμε για ένα ξεπέρασμα όχι προς τις τραχιές περιοχές της βαρβαρότητας ούτε προς τα γνωστά κατατόπια της αναδόμησης του αστικού κοινοβουλευτισμού, αλλά προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Απόπειρα αυτοκριτικής (1)

Οταν η όποια αμφισβητηση, εκλαμβανεται ως ενδειξη ανθρώπου που δεν ειναι όσο αναρχικος θα έπρεπε λες και ειναι< πολυ αναρχικο> το να μην αμφισβητεις,  όταν οι <μεν> δε μιλανε με τους <δε> και οι διαφορες ομαδοποιησεις ,πολιτικες ομαδες,συλλογικοτητες,με την πρωτη στραβή κοβουν την καλημερα σε αλλες, οταν οι γυναικες σιωπουν και ο κυριαρχος λογος ειναι ο αντρικος λογος- σε καμια περιπτωση δεν ψεγω τους αρρενες συντροφους για αυτο- οταν ακομα ζηταμε απο την κοινωνια να ερθει να μας συναντησει αντι να παμε και εμεις σ αυτη, οταν παλιοι συντροφοι μοναζουν ακομα,εχοντας πολλοι απ αυτους, αρκετα <καλους> λογους,( δογματικοτητα, ασυνεννοησια,ακρατος ανταγωνισμος,ανοργανωσια, ευκολια στο να προσβαλλουμε αυτους με τους οποιους διαφωνουμε,καχυποψια σε οποιον μεχρι προτεινος μιλουσε για αντιδομες και ελευθεριακο

Ασσύμετρη απειλή νο10

asimetri_apili_10

Ποιος φοβάται τον οργανωτικό διαχωρισμό;

Του Τάσου Χριστόπουλου

Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σκιαγραφήσουμε έστω, τους όρους πραγματοποίησης του οργανωτικού και πολιτικού διαχωρισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα, αν δεν λάβουμε υπόψιν μας τη βαθειά κρίση που το διαπερνά σε όλους τους τομείς- και έχει τις ρίζες της στην συγκρότησή του σε οργανωτικό επίπεδο στις αρχές του 20ου αιώνα- τις αντιλήψεις στο εσωτερικό του, τις ελλείψεις του. Και όταν μιλάμε για κρίση δεν αναφερόμαστε απλά και μόνο στην γύμνια και την άνευ όρων παράδοση της συνδικαλιστικής ηγεσίας στα συμφέροντα των εργοδοτών, αλλά και στην αναποτελεσματική, αναντίστοιχη της επίθεσης, απάντηση του συνόλου των εργαζομένων, (παρά την απεργιακή έξαρση της τελευταίας διετίας και τους πρόσφατους ηρωϊκούς κλαδικούς αγώνες στα Μ.Μ.Ε και την Χαλυβουργία), την στάση των υπόλοιπων δυνάμεων- ακόμα και των πιο ταξικών, την επικράτηση των αστικών αντιλήψεων και μικροαστικών συμφερόντων, την κρατική παρέμβαση, την γραφειοκρατικοποίηση, την αντιδημοκρατική λειτουργία, τον συνειδητό κατευθυνόμενο κατακερματισμό.

Άλλωστε, με τον ίδιο τρόπο, όταν μιλάμε για συνδικαλιστικό κίνημα δεν αναφερόμαστε μόνο στην ιστορία της ΓΣΕΕ ή των εργατικών κέντρων. Οι δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις ήταν περισσότερο το αποτέλεσμα των εργατικών αγώνων και του συσχετισμού στο εσωτερικό του κινήματος, παρά οι προϋποθέσεις τους.

Ακρατικός Σοσιαλισμός – Αναρχισμός – Mikhail Bakunin

Αρχές και Διακηρύξεις από την «Πολιτικη Φιλοσοφια του Bakunin» του G.P. Maximoff, 1953, The Free Press, NY.

Συνέπεια των Σπουδαίων Αρχών που Διακηρύχθηκαν από την Γαλλική Επανάσταση

Από τον καιρό όταν η Επανάσταση μετέφερε στις μάζες το ευαγγέλιο της – όχι το μυστικιστικό αλλά το λογικό, όχι το ουράνιο αλλά το γήινο, όχι το θεϊκό αλλά το ανθρώπινο Ευαγγέλιο, το Ευαγγέλιο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου – από τότε που διακήρυξε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ότι όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται την ελευθερία και την ισότητα, οι μάζες όλων των Ευρωπαϊκών χωρών, σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, αφυπνίζονται σταδιακά από τον ύπνο που τις κρατούσε δέσμιες από τότε που ο Χριστιανισμός τις νάρκωσε με το όπιό του, και άρχισαν να αναρωτιούνται αν και αυτές έχουν δικαίωμα στην ισότητα, στην ελευθερία, και στην ανθρωπιά.

Μόλις τέθηκε αυτή η ερώτηση, οι άνθρωποι, καθοδηγούμενοι από την υπέροχη αίσθηση της ακοής τους καθώς και από τα ένστικτά τους, συνειδητοποίησαν πως η πρωταρχική συνθήκη της αληθινής χειραφέτησής τους, ή του εξανθρωπισμού τους, αφορούσε πρώτιστα την ριζική αλλαγή της οικονομικής τους κατάστασης. Το ζήτημα του καθημερινού ψωμιού είναι δίκαια το πρώτο ζήτημα για αυτούς, και όπως παρατηρήθηκε από τον Αριστοτέλη ήδη, ο άνθρωπος, προκειμένου να μπορεί να σκέφτεται, προκειμένου να νιώθει ελεύθερος, προκειμένου να εξελιχθεί στον εαυτό του, πρέπει να απελευθερωθεί από τις υλικές αγωνίες της καθημερινής ζωής. Για τον ίδιο λόγο, οι μπουρζουάδες, που είναι τόσο θορυβώδεις στις κραυγές τους ενάντια στον υλισμό των ανθρώπων και κηρύσσουν προς αυτούς τα ελλείμματα που έχει ο ιδεαλισμός, ξέρουν πολύ καλά, πως όσον αφορά τους ίδιους το κήρυγμά τους μένει στα λόγια και ποτέ στο παράδειγμα.

Οι πύλες του ονείρου

Εξαιρετικό κείμενο που θα δημοσιευτεί στο 18ο φύλλο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις

ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Το editorial του φύλλου 12 της «Άπατρις» ξεκινούσε με τη φράση «οι αυταπάτες είναι φρούτα που ευδοκιμούν σε συνειδήσεις καθυστερημένες».Ένα χρόνο μετά, οι διεργασίες που λόγω «κρίσης»1 φαίνεται να λαμβάνουν χώρα μέσα στις συνειδήσεις μεγάλου μέρους της ελλαδικής κοινωνίας, δυστυχώς μας υποχρεώνουν να ασχοληθούμε επειγόντως με την περαιτέρω επεξήγηση της διαπίστωσης αυτής.Αυτό για δύο λόγους: πρώτον, γιατί οι «αυταπάτες» αυτές τείνουν πια επικίνδυνα να μετουσιώνονται σε τάσεις εκφασισμού της κοινωνίας. 2. Δεύτερον, γιατί οι εν λόγω συνειδήσεις είναι ένας βασικός λόγος γι’ αυτή την άκρως ανησυχητική εξέλιξη.

Πρέπει λοιπόν να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πως και γιατί λειτουργούν έτσι οι συνειδήσεις αυτές και πως μπορούμε να βάλουμε φρένο σ’ αυτό το φαινόμενο. Αυτό μάλιστα γίνεται σήμερα μια επιτακτική ανάγκη που δεν αφορά μόνο όσους/ες κινούνται οργανωμένα μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό αλλά και κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο.

ANTIFA:Κυνηγώντας Φασίστες (Ντοκυμαντέρ)

Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν -Άπατρις

Το Λακωνιζειν είναι σταθερή στήλη της εφημερίδας δρόμου Άπατρις. Το παρών κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 18.

Οι 5 κανόνες της μάχης

Η πίστη. Πριν αντιμετωπίσεις μια μάχη, είναι απαραίτητο να πιστεύεις στο λόγο του αγώνα.

Οι σύντροφοι. Διάλεξε τους συμμάχους σου και μάθε να αγωνίζεσαι συλλογικά, γιατί κανείς δεν κερδίζει μόνος του έναν πόλεμο.

Ο χρόνος. Μια μάχη το χειμώνα είναι διαφορετική απ’ αυτή το καλοκαίρι, ο καλός πολεμιστής, για να μπει στη μάχη, παίρνει υπόψη του την κατάλληλη στιγμή.

Ο χώρος. Δεν παλεύουμε με τον ίδιο τρόπο σε ένα στενό και σε μια πεδιάδα. Πάρε υπόψη σου αυτό που υπάρχει γύρω σου και διάλεξε τον καλύτερο τρόπο για να κινηθείς.

Η στρατηγική. Ο καλύτερος πολεμιστής είναι εκείνος που καταστρώνει τη μάχη του.

Τσουανγκ Τζου, 2500 χρόνια πριν…

Το ομιχλώδες ξημέρωμα της 7ης Μαϊου

Μια πρώτη προσπάθεια αποτύπωσης των νέων πολιτικών/κοινωνικών συσχετισμών

Ξεκινώντας μια προσπάθεια αποτίμησης της νέας πραγματικότητας που φαίνεται να διαμορφώνεται πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Κατ’ αρχήν κοινωνικά, όσο αφορά την άνοδο συγκεκριμένων κομμάτων, δεν έχει αλλάξει τίποτα μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Οι εκλογές δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια έκφραση συμπάθειας προς πρόσωπα,κόμματα και πράξεις και αποκτούν αξία μόνο στον βαθμό που θα μπορέσουν οι πολιτικοί σχηματισμοί και κομματικοί μηχανισμοί να κεφαλαιοποιήσουν τις ψήφους σε πραγματική κοινωνική δυναμική. Με πιο απλά λόγια τα διάφορα εκλογικά φουσκώματα και ξεφουσκώματα εάν δεν οδηγήσουν σε σχηματισμούς της αντίστοιχης κοινωνικής βάσης ή τουλάχιστον της δημιουργίας πυρήνων εντός των θεσμών, παραμένουν χωρίς αντίκρυσμα και σε μακροιστορικό επίπεδο δεν έχουν καμία αξία. Κατα δεύτερον μιλάμε πλέον για μια κατάσταση πρωτοφανούς κοινωνικής πόλωσης και ταυτόχρονα όξυνσης της πάγιας αντίθεσης ανάμεσα στα προοδευτικά και τα συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας. Τέλος τα πάντα παίζονται και το κοινωνικό έδαφος παραμένει πιο γόνιμο από ποτέ.