Το ομιχλώδες ξημέρωμα της 7ης Μαϊου

Μια πρώτη προσπάθεια αποτύπωσης των νέων πολιτικών/κοινωνικών συσχετισμών

Ξεκινώντας μια προσπάθεια αποτίμησης της νέας πραγματικότητας που φαίνεται να διαμορφώνεται πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Κατ’ αρχήν κοινωνικά, όσο αφορά την άνοδο συγκεκριμένων κομμάτων, δεν έχει αλλάξει τίποτα μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Οι εκλογές δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια έκφραση συμπάθειας προς πρόσωπα,κόμματα και πράξεις και αποκτούν αξία μόνο στον βαθμό που θα μπορέσουν οι πολιτικοί σχηματισμοί και κομματικοί μηχανισμοί να κεφαλαιοποιήσουν τις ψήφους σε πραγματική κοινωνική δυναμική. Με πιο απλά λόγια τα διάφορα εκλογικά φουσκώματα και ξεφουσκώματα εάν δεν οδηγήσουν σε σχηματισμούς της αντίστοιχης κοινωνικής βάσης ή τουλάχιστον της δημιουργίας πυρήνων εντός των θεσμών, παραμένουν χωρίς αντίκρυσμα και σε μακροιστορικό επίπεδο δεν έχουν καμία αξία. Κατα δεύτερον μιλάμε πλέον για μια κατάσταση πρωτοφανούς κοινωνικής πόλωσης και ταυτόχρονα όξυνσης της πάγιας αντίθεσης ανάμεσα στα προοδευτικά και τα συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας. Τέλος τα πάντα παίζονται και το κοινωνικό έδαφος παραμένει πιο γόνιμο από ποτέ.

Το παλαιό καθεστώς και η κατάρρευση του. Το πιο κραυγαλέο γεγονός την επόμενη των εκλογών προφανώς και είναι η κατάρρευση αυτών που μέχρι πρότινως φέρονταν να εκπροσωπούσαν πολιτικά τουλάχιστον το 70-80% του κόσμου. Η εκλογική διάλυση και απομυθοποίηση του ΠΑΣΟΚ και η τουλάχιστον αβέβαιη επόμενη μέρα της ΝΔ είναι η επιβράβευση τους για την εξαθλίωση ενός τεραστίου κομματιού του πληθυσμού. Πλέον εάν αποπειραθούν να συγκυβερνήσουν (με ή χωρίς δεκανίκια) και να συνεχίσουν να περνάνε νόμους και μνημόνια θα μιλάμε για προσπάθεια κατοχής μιας περιοχής κατοικημένης από ένα συνολικά εχθρικά διακείμενο πληθυσμό – και εκ δεξιών και εξ’ αριστερών – και για καταστάσεις εντελώς απρόβλεπτες και σίγουρα υψηλού ρίσκου. Η κατάρρευση τους σημαίνει και δύο ακόμα πράγματα που λογικά θα αρχίσουν να διαφείνονται τις επόμενες μέρες : την άμεση αποχώρηση της κοινωνικής τους βάσης δηλαδη όλων των μεσαίων στελεχών και των κομματικών ή συνδικαλιστικών παραγόντων που θα πρέπει να αναζητήσουν αλλού πολιτική στέγη εάν δεν θέλουν να δουλέψουν για να ζήσουν και την απόσυρση της στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου – του πραγματικού αφεντικού τους – που πλέον πρέπει να εφεύρει νέους αχυρανθρώπους για να το εκπροσωπούν. Αυτές οι μεταβολές θα δείξουν σε μεγάλο βαθμό και τι μέρα ξημερώνει.

Η επερχόμενη αριστερή διακυβέρνηση. Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ούτε αποτελεί κάτι περίεργο, ούτε ήρθε από τον ουρανό. Οι συριζαίοι έκαναν τρια βασικά πράγματα: κατ’ αρχήν είπαν το πιο απλό πράγμα του κόσμου – ότι θα καταργήσουν το μνημόνιο – κατά δεύτερον έστω και υποτυπωδώς δεν έφυγαν από τον δρόμο και κατα τρίτον είπαν ότι θέλουν να κυβερνήσουν. Ο Κουβέλης δεν έκανε τα δύο πρώτα αφού δεν είναι αυτός ο ρόλος του και το ΚΚΕ δεν έκανε το τρίτο. Από εκεί και πέρα ο ΣΥΡΙΖΑ μάζεψε ένα εντελώς ετερόκλητο πλήθος υποστηρικτών που πλέον πρέπει και να το διαχειριστεί. Η δουλειά του πλέον είναι εξαιρετικά δύσκολη. Από την μια πλευρά ο ανθρώπινος καπιταλισμός που επιθυμούν τα διάφορα κοινωνικά κομμάτια που τον ψήφισαν πλέον δεν παίζει σαν σενάριο (τουλάχιστον όχι χωρίς σύγκρουση με όλη την σημασία της λέξης) ενώ από την άλλη πλευρά στην βάση του (και ειδικά στην νεολαία) υπάρχουν πολλοί ανιδιοτελείς κοινωνικοί αγωνιστές που πολύ δύσκολα θα επιτρέψουν μια μνημονιακή μετάλλαξη πέραν των ορίων της σοσιαλδημοκρατίας. Ταυτόχρονα μια μνημονιακή μετάλλαξη μιας ενδεχόμενης αριστερής κυβέρνησης αναγκαστικά θα αποτελέσει δικαίωση της φασιστικής και ναζιστικής αντιμνημονιακής δεξιάς και ανοδό της πλέον σε πραγματικά επικίνδυνα επίπεδα. Τέλος μπορεί με πραγματικούς όρους οι Συριζαίοι να είναι ρεφορμιστές και τίποτα περισσότερο, ωστόσο στα μάτια του δεξιού μισού της κοινωνίας και στον νωτιαίο μυελό των ακροδεξιών δεν παύουν να είναι κομμουνιστές και ‘‘προστάτες των κουκουλοφόρων’’. Σε αυτό το δεξιό μισό της κοινωνίας ανήκουν κατά συντριπτική πλειοψηφία και οι μπάτσοι και οι στρατιωτικοί δημιουργώντας κάποιες θεσμικές ισορροπίες τουλάχιστον εύθραυστες.

Οι κεντροαριστερές και (ακρο)δεξιές εφεδρείες. Αναμφισβήτητα Καμμένος και Κουβέλης αποτελούν την ιδανική αλλάγη φρουράς για το καθεστώς. Οι δυο αναλώσιμοι αρχηγοί των νέων κομμάτων πριμοδοτήθηκαν από τα ΜΜΕ όσο δεν πήγαινε άλλο και εν τέλει κατάφεραν να συγκεντρώσουν κάποια ποσοστά που τους επιτρέπουν να οραματίζονται την επανίδρυση του γνωστού πολιτικού σκηνικού από τους ευατούς τους, έστω και σε βάθος χρόνου. Σοσιαλιστής και αριστερός – όσο και ο Χρυσοχόιδης – ο πασόκος με πολιτικά Κουβέλης, φασίστας και λαικιστής ο Καμμένος λογικά θα προσπαθήσουν να στελεχώσουν τα κομματά τους με τους αποχωρήσαντες Πασόκους και ΝΔ/κράτες και όταν και εάν ανέβουν θα εξασφαλίσουν και την στήριξη βιομήχανων,εφοπλιστών, μεγαλεμπόρων, καναλαρχών, παπάδων και συνολικά όλων αυτών που κάνουν το πραγματικό κουμάντο.

Οι ναζιστές και το βαθύ κράτος. Η εκρηκτική άνοδος της ναζιστικής ακροδεξιάς που βγαίνει από το περιθώριο επιδέχεται σίγουρα διαφόρων ερμηνειών. Σίγουρα πήρε μεγάλο μερίδιο από τους πάρα πολλούς φασίστες και ακροδεξιούς που μέχρι τώρα ψήφιζαν ΝΔ και ΛΑΟΣ. Σίγουρα επίσης η μονότονη έκφραση της αόριστης προτροπής να ‘‘ξεβρωμίσει ο τόπος’’ βρήκε ακροατές σε διάφορους ηλίθιους που ο καθένας έβαζε στην θέση του αντικειμένου αυτό που ήθελε αυτός – άλλος ήθελε να ξεβρωμίσει από τους μετανάστες, άλλος από τα λαμόγια και άλλος από τους κομμουνιστές. Σίγουρα επίσης η άνοδός τους είναι απόρροια και του κανιβαλισμού που επικρατεί σε πολλές πλέον περιοχές. Σίγουρα τέλος βοήθησε η αίγλη του αντισυστημικού που παραδόξως απέκτησαν αυτοί που τόσα χρόνια κρύβονται πίσω από τους μπάτσους ακριβώς επειδή στοχοποιήθησαν από το καθεστώς σαν πολιτικό άκρο. Όπως και να έχει τώρα οι χρυσαυγίτες πρέπει να δημιουργήσουν την κοινωνική βάση που δεν έχουν εάν θέλουν να αποκτήσουν όντως πολιτική δύναμη. Αυτό ακριβώς είναι που δεν πρέπει να τους επιτραπεί από το κοινωνικό κίνημα που σαφώς και έχει την δύναμη να το κάνει, ενώ όπου είναι δυνατόν πρέπει να απενεργοποιηθούν και οι ήδη υπάρχοντες πυρήνες τους. Αυτό που δεν γίνεται να αποτραπεί με κινηματικούς όρους είναι η αύξηση της επιρροής τους εντός του βαθέως κράτους, εντός του στρατού και της αστυνομίας όπου εδώ και χρόνια κάνουν υπόγεια δουλειά, ειδικά τώρα που πήραν και θεσμικό ρόλο. Αυτή η εξέλιξη, ο θεμικός ρόλος πλέον των ναζιστών στον τομέα της ασφάλειας (εταιρίες security, πυρήνες στους μπάτσους και τον στρατό) θα παίξει σημαντικό ρόλο από εδώ και πέρα ακόμα και εάν κοινωνικά παραμείνουν η γνωστή συμμορία μπράβων και μαχαιροβγαλτών.

Οι σταλινική ηγεσία και βάση. Εδώ τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα. Το ΚΚΕ αποφάσισε ότι τώρα που μπορεί να μεγαλώσει εώς και να γιγαντωθεί, απλά δεν θέλει για τους δικούς του λόγους. Το κύριοτερο πρόσχημα είναι μια νέα κινηματική εξωκοινοβουλευτική στάση που μάλλον είναι δύσκολο να εφαρμοστεί από την βάση του που τόσα χρόνια εκπαιδεύονταν στην ανευ όρων υποταγή στην αστική νομιμότητα. Αυτό δύο πράγματα μπορεί να σηματοδοτήσει : είτε θα αλλάξει στάση η ηγεσία, είτε θα φύγει η βάση και πιθανότατα θα πάει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και να έχει η πιθανότητα να αποτελεί για πάντα ένα κόμμα με το ίδιο ποσοστό που ούτε κατεβαίνει, ούτε ανεβαίνει και που δεν θέλει ούτε να επαναστατήσει αλλά ούτε να κυβερνήσει, μάλλον σε καιρούς τόσο μεγάλης πολιτικής όξυνσης φαίνεται μικρή. Ειδικά εάν αναλογιστεί κανείς ότι οι βάση του ΚΚΕ είναι σταλινικοί μεν, φτωχοποιημένοι και εργάτες δε και αυτή η στάση δεν τους λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα.

Το δικό μας στρατόπεδο. Οι αναρχικοί, οι αντικαθεστωτικοί και οι ‘‘εκτός αντιπροσώπευσης’’. Τέλος ερχόμαστε σε αυτά τα κοινωνικά κομμάτια που ακόμα και εάν δεν φαίνεται να έχουν άμεση σχέση με τις εκλογές αναμφίβολα επηρεάζονται. Πρώτο σημαντικό ζήτημα αποτελεί η άνοδος των ναζιστών. Η αντιμετώπιση τους πρέπει να γίνει τόσο με πολιτικούς όρους, όσο και με όρους μάχης. Πρέπει να τους αφαιρεθεί ο χώρος που παρεμβαίνουν και να εξεφτελιστούν πολιτικά, να απομονωθούν κοινωνικά και να αναδείξουμε σε αντιδιαστολή όχι απλά τον αντιφασισμό αλλά συνολικότερες προτάσεις. Πρέπει να είμαστε εκεί που παρεμβαίνουν πριν από αυτούς και να εμποδίσουμε με οποιοδήποτε κόστος την εμφανισή τους στην δικιά μας πλευρά του οδοφράγματος. Ταυτόχρονα είναι δεδομένο ότι με όρους σύγκρουσης είτε θα περάσουμε από πάνω τους, είτε αυτοί από πάνω μας. Όπως και να έχει οδηγούμαστε σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις και πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε τις απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες και να ετοιμαζόμαστε για όλα τα ενδεχόμενα. Από την άλλη πλευρά η είσοδος των ναζιστών στην βουλή μπορεί να επανατοποθετήσει και το ζήτημα « ή με την αστική δημοκρατία ή εναντίον της», μπορεί να λειτουργήσει δηλαδή σαν τρόπος αναγέννησης του πολιτικού συστήματος, οδηγώντας έτσι κοινωνικά κομμάτια σε ανιστόρητες λυκοφιλίες με διάφορα καθίκια που θα κληθούν να αναβαπτιστούν σαν δημοκράτες. Μια ενδεχόμενη καταστολή των πολιτικών άκρων με πρόσχημα τους ναζί και σκοπό την καταστολή του αναρχικού χώρου και συνολικά των αντικαθεστωτικών θα πρέπει πλέον να συζητηθεί σαν σοβαρό ενδεχόμενο. Δευτερό σημαντικό ζήτημα αποτελεί η ίδια η φύση των εκλογών που δεν θα λύσουν απολύτως κανένα κοινωνικό πρόβλημα. Αμέσως μετά και από αυτή και από όσες εκλογικες αναμετρήσεις κι εαν γίνουν πρέπει να διεκδικήσουμε τον δικό μας χώρο και να συνεχίσουμε τις διαδικασίες οργάνωσης στην κοινωνική βάση και να τις ενοποιήσουμε σε ένα ενιαίο πρόταγμα, να πάμε στα χωριά και τις γειτονιές και να μιλήσουμε για την αντιεξουσιαστική πρόταση κοινωνικής οργάνωσης, να φτιάξουμε δομές και πυρήνες και να αλληλοεπηρεαστούμε με όλους αυτούς που η καθημερινότητα τους δεν μεταβάλλεται όσες κυβερνήσεις και εάν αλλάξουν. Τρίτο ζήτημα αποτελεί πλέον το πώς θα αντιμετωπιστεί από το κράτος και το βαθύ κράτος το ενδεχόμενο μιας αριστερής ή αριστερόστροφης κυβέρνησης. Με δεδομένο το ότι ο καπιταλισμός μας έχει εκπλήξει με την έλλειψη διπλωματίας με την οποία αντιμετωπίζει την εξαθλιωμένη και εξοργισμένη κοινωνία την τελευταία τριετία, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο έστω και παραδειγματικής χρεωκοπίας. Αντιθέτως πρέπει να είμαστε πανέτοιμοι για αυτό, να επιτάξουμε ότι είναι απαραίτητο, να τα μοιράσουμε στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του και λειτουργώντας παραδειγματικά να το προτείνουμε στην κοινωνία και να συγκροτήσουμε λαικές συνελεύσης για το ζήτημα της παραγωγής και της επιβίωσης. Τέταρτο και τελευταίο ζήτημα αποτελεί το ενδεχόμενο εκτεταμένης σύγκρουσης κοινωνίας – κράτους το προσεχές μέλλον και ειδικά στην περίπτωση μνημονιακής κυβέρνησης. Όταν η κοινωνία ξαναβγεί στον δρόμο πρέπει να έχουμε οργανωμένο και αποτελεσματικό σχέδιο σύγκρουσης με το καθεστώς, μπλοκαρίσματος των βασικών λειτουργιών του και κατάληψης στρατηγικών σημείων και να το κοινοποιήσουμε σε όλους τους αγωνιζόμενους και τους εξεγερμένους. Τετοιές στιγμές όξυνσης εμείς και πρέπει και μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το διαφαινόμενο κενό εξουσίας και την πολιτική αστάθεια για να βγούμε μπροστά και να πραγματοποιήσουμε την επαναστατική απόπειρα.

Ττα πάντα παίζονται και το κοινωνικό έδαφος παραμένει πιο γόνιμο από ποτέ.

Αναδημοσίευση από ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ