(Κείμενο θέσεων που προτάθηκε από την Ομάδα Ελευθεριακών Κομμουνιστών ως βάση αποδοχής δύο καλεσμάτων της προς αναρχικές συλλογικότητες.)
Όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε σε μία στροφή της ιστορίας που κανείς δε γνωρίζει πού θα μας βγάλει. Όλες οι προσπάθειες των κυρίαρχων πολιτικών ιθυνόντων και των μεγαλοδημοσιογράφων να μας πείσουν πως το αστικό αυτό σύστημα δεν έχει φάει τα ψωμιά του δείχνουν να πέφτουν όλο και περισσότερο στο κενό. Η συζήτηση για το πώς μπορεί να επιτευχθεί μία αλλαγή τόσο στο πολιτειακό όσο και στο οικονομικό επίπεδο ανοίγει όλο και περισσότερο μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες από τη βόρεια Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο έως την Αυστραλία και τις μητροπόλεις του αμερικανικού βορρά. Μία συζήτηση η οποία ανοίγει κυρίως με όρους προοδευτικούς, οι οποίοι μπορεί να έχουν ως βάση αναφοράς ένα τεράστιο ασφαλώς εύρος, από την αστικοδημοκρατική προσέγγιση της βελτίωσης του υπάρχοντος ως την επαναστατική ρήξη και το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική απελευθέρωση. Δεν είναι λοιπόν τόσο η κρίση του συστήματος όσο το γεγονός ότι διευρύνονται και εντείνονται οι αντιστάσεις αλλά και ο δημόσιος διάλογος για ένα ριζοσπαστικό ξεπέρασμά της που μας κάνει να έχουμε ελπίδες.
Θεωρούμε λοιπόν ότι σήμερα, η συγκροτημένη αναρχική δράση δίπλα στη διαμόρφωση μιας εν δυνάμει τεκμηριωμένης ελευθεριακής κατεύθυνσης, είναι η απαραίτητη έμπρακτη προϋπόθεση για την ανάδειξη μίας σύγχρονης αναρχικής πρότασης: μίας δράσης, ως αντίληψης και πράξης που θα ενισχύει το ουσιαστικό ξεπέρασμα αυτής της μπουκωμένης κατάστασης. Μιλάμε για ένα ξεπέρασμα όχι προς τις τραχιές περιοχές της βαρβαρότητας ούτε προς τα γνωστά κατατόπια της αναδόμησης του αστικού κοινοβουλευτισμού, αλλά προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Αυτό -για να συμβεί- χρειάζεται μία συγκεκριμένη βάση εκκίνησης, προκειμένου η πορεία της αναρχικής σύμπραξης και η ενότητα της αναρχικής κοινωνικής πρότασης να μην αποτελούν ένα συγχυσμένο συνονθύλευμα ούτε από την αρχή αλλά ούτε και στη συνέχεια. Η κοινωνική αναρχική δράση δεν μπορεί παρά να έχει ως βάση την αντιστοιχία μέσων και σκοπών.
Θεωρούμε πως ο κοινωνικός αναρχικός λόγος -καθώς και η δράση που προκύπτει- έχει αξία αλλά και ελπίδες να διαμορφώσει κοινωνική δυναμική σήμερα εκκινώντας:
• από την ιστορία των ιδεών και των αγώνων του διεθνούς αναρχικού κινήματος αλλά και του ελληνικού «υβριδίου» του των τελευταίων δεκαετιών
• από την πίστη στον φεντεραλισμό, τόσο ως μορφή της οργανωμένης πολιτικής δράσης όσο και ως μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Η σύνδεση αυτή έχει ακριβώς να κάνει με την αξία της σύνδεσης μέσων και σκοπών, με τη διαμόρφωση δηλαδή μορφών οργάνωσης του αγώνα «κατ΄ εικόναν και καθ΄ ομοίωσιν» της κοινωνίας που οραματιζόμαστε
• από τη ρητή αντίθεσή του στον κρατισμό και την καπιταλιστική οργάνωση της εργασίας, η οποία βασίζεται στη σχέση αφεντικού/μισθωτού, μία σχέση την οποία οφείλουμε να μην αναπαράγεται μέσα στις αναρχικές μας μορφές οργάνωσης ώστε να μην είμαστε εξαρχής αναντίστοιχοι με αυτά που λέμε
• από την ιδέα και πρακτική εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας σαν «σχεδίας» που μπορεί να πορεύεται προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί πως για εμάς στον όρο «άμεση δημοκρατία», η χρήση του οποίου έχει διαδοθεί ραγδαία τον τελευταίο καιρό, οφείλουμε μίας ουσιαστικής νοηματόδοτησης. Η νοηματοδότηση αυτή έχει μία διττή διάσταση. Η πρώτη σχετίζεται με τη νοηματοδότηση της άμεσης δημοκρατίας όχι απλά ως μίας έννοιας που σχετίζεται με τη λήψη (ανά ζήτημα ομόφωνα ή πλειοψηφικά) αποφάσεων ενός σώματος ανθρώπων αλλά κυρίως ως θεμελιώδες στοιχείο μίας μορφής πολιτειακής οργάνωσης, προφανώς ανταγωνιστικής τόσο στον αστικό κοινοβουλευτισμό όσο και σε κάθε έκφραση πολιτειακού ολοκληρωτισμού
Έννοιας που δεν εξαντλεί, αλλά εμπεριέχεται στο πολύπλευρο αξιακό και ηθικό πλαίσιο της αναρχίας και που ως μέρος του, εκφράζει την αδιάκοπη θέληση για μεγιστοποίηση της ελευθερίας και της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων.
Από την άλλη πλευρά, η άμεση δημοκρατία οφείλει να ξεπεράσει το πρωταρχικό της αρχαιοελληνικό περίγραμμα και να διευρύνει την έννοια της δημοκρατίας σε όλες τις εκφράσεις της κοινωνίας, ερχόμενη σε ρήξη τόσο με την κυριαρχία της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής όσο και με την επιβολή της πολιτικής γραφειοκρατίας.
Οφείλει, με άλλα λόγια, να νοηματοδοτηθεί ως μία γενικότερη κατάσταση ισότητας, η οποία προβάλλεται πλέον ως κοινωνική δημοκρατία, ένα πρόταγμα τόσο των οδοφραγμάτων της Παρισινής Κομμούνας όσο και των συμμαχητών του Μπακούνιν (ο λόγος για τη Συμμαχία για Κοινωνική Δημοκρατία). Ως όχημα του αγώνα για αυτοδιεύθυνση και κομμουνισμό.
• από την πίστη σε μία κοινωνία διαμορφωμένη με βάση τις ιδέες του ελευθεριακού κομμουνισμού/αναρχοκομμουνισμού, μία κοινωνία διευθυνόμενη από τους ίδιους τους ανθρώπους μέσα από συνοσπονδιοποιημένους δήμους, περιφέρειες και συμπολιτείες, μία κοινωνία μέσα στην οποία διαρκώς θα διαμορφώνονται νέες ταυτότητες, νέοι απελευθερωτικοί πολιτισμικοί χάρτες και εν τέλει νέοι ανθρωπολογικοί «τύποι».
Πέρα από τα παραπάνω, δίνουμε ιδιαίτερο νόημα σήμερα:
• στη σύζευξη του αιτήματος για εργατική αυτοδιεύθυνση με εκείνο για κοινωνικό/κοινοτικό έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας μέσα από την κοινωνική αυτοαξιοποίηση της εργασίας και την κοινοτικοποίηση της οικονομίας, θεωρώντας πολύ σημαντική τη σύνδεση του ταξικού με το τοπικό περιεχόμενο της δράσης μας.
• στην ουσιαστική διαμόρφωση μίας διεργασίας αποκέντρωσης με σκοπό την απο-σαρδελοποίηση των ανθρώπων στις σύγχρονες μη-βιώσιμες τσιμεντουπόλεις, ως βασικό συστατικό της κοινοτικοποιημένης οικονομίας όσο και μίας ελευθεριακής πολιτικής, καθώς και την εξισορρόπηση της σχέσης των ανθρώπινων κοινωνιών με το περιβάλλον με γνώμονα τις πολύτιμες προσεγγίσεις της κοινωνικής οικολογίας
• στη θεώρηση των κοινωνικών εξεγέρσεων (συνήθως αυθόρμητων και με ασαφείς στοχεύσεις) ως «επιταχυντών» στη διαμόρφωση της κοινωνικής ιστορίας, έως ότου τουλάχιστον αυτές κουραστούν ή στραφούν στο ρεφορμισμό. Ο καίριος σκοπός είναι η επανάσταση που ξεκινά με την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους διαμέσου της ταξικής-κοινωνικής πάλης, το μετασχηματισμό όλων των κοινωνικών σχέσεων και τη δημιουργία της νέας κοινωνίας, μια πορεία που το αυθόρμητο συνυπάρχει με το συνειδητό. Μια ριζική αλλαγή που θα πραγματωθεί από την πλειοψηφία της κοινωνίας και δε θα επιβληθεί σε αυτή από τα πάνω
• στη διεθνιστική αλληλεγγύη ως βασική κατεύθυνση για την ανάδειξη ενός κοινωνικού κινήματος που έχει τη δυνατότητα να ανατρέψει την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων και να οδηγήσει σε ριζοσπαστική κατεύθυνση την εξέλιξη των κοινωνιών μας. Η ανάδειξη μίας τέτοιας διεθνιστικής συνεργασίας μπορεί να ευελπιστεί στο ξεπέρασμα των σημερινών κρατικών εντάσεων μέσα από τη δημιουργία νέων συμπολιτειών, συν-ομόσπονδων μεταξύ τους, οι οποίες θα βασίζουν την ύπαρξή τους στην καλή συνύπαρξη και τη συνεργασία και όχι στον ανταγωνισμό. Αυτή είναι και η μόνη διεργασία που μπορεί να οδηγήσει στην ανάδειξη νέων πολιτισμικών ταυτοτήτων, οι οποίες πράγματι έχουν πολύ περισσότερα να ενώσουν από το να χωρίσουν.
• στην ιδέα της δημιουργίας (δήμος+έργον) ως μίας δυναμικής έννοιας στον τρόπο εξέλιξης της κοινωνικής ζωής απέναντι στο καταστροφικό και αδηφάγο ιδεολόγημα της ανάπτυξης (ανά+πτύσσω<πτυχή), το οποίο απευθύνεται πρωτίστως στην οικονομική σφαίρα σε βάρος της κοινωνίας.
Αντιλαμβανόμαστε τους κοινωνικούς αγώνες ως τον τρόπο που σε κάνει να προχωράς αλλά και τους πολιτικούς αγώνες ως τον τρόπο που σε κάνει να βλέπεις μπροστά. Έτσι λοιπόν, μία σύγχρονη κοινωνική αναρχική πρόταση δεν μπορεί να βρει έδαφος αν δεν υπάρχει ενεργή συμμετοχή των συντρόφων στους κοινωνικούς τόπους: στις γειτονιές (μέσα από την τοπική αναρχική/ελευθεριακή δράση, τη συγκρότηση τοπικών συνελεύσεων ή επιτροπών, τη συγκρότηση τοπικών αυτόνομων εργατικών λεσχών) ή στους χώρους δουλειάς (μέσα από τη διαμόρφωση αυτόνομων εργατικών ομάδων ή την παρέμβαση στα πρωτοβάθμια σωματεία). Από την άλλη πλευρά, ο αναρχικός πολιτικός αγώνα είναι εκείνος που επιχειρεί να συνδέσει όλα εκείνα τα χρώματα και τις γραμμές των κοινωνικών αγώνων, προκειμένου να διαμορφώσει ένα συνολικότερο σκαρίφημα της απεικόνισης του κοινωνικοαπελευθερωτικού οράματος. Αυτό που έχει σημασία λοιπόν είναι η καταλυτική συνεχής παρουσία σε μία κοινωνική διεργασία και όχι μία εγκλωβιστική ιδεολογική αυτοαναφορικότητα. Κάθε έργο στο οποίο ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής είναι το ίδιο πρόσωπο, δεν είναι σίγουρα και πετυχημένο. Κι αυτό που επίσης γνωρίζουμε είναι πως σε αυτήν την υπόθεση η αυλαία δεν πέφτει ποτέ…
Αναδημοσίευση από Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση
Όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε σε μία στροφή της ιστορίας που κανείς δε γνωρίζει πού θα μας βγάλει. Όλες οι προσπάθειες των κυρίαρχων πολιτικών ιθυνόντων και των μεγαλοδημοσιογράφων να μας πείσουν πως το αστικό αυτό σύστημα δεν έχει φάει τα ψωμιά του δείχνουν να πέφτουν όλο και περισσότερο στο κενό. Η συζήτηση για το πώς μπορεί να επιτευχθεί μία αλλαγή τόσο στο πολιτειακό όσο και στο οικονομικό επίπεδο ανοίγει όλο και περισσότερο μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες από τη βόρεια Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο έως την Αυστραλία και τις μητροπόλεις του αμερικανικού βορρά. Μία συζήτηση η οποία ανοίγει κυρίως με όρους προοδευτικούς, οι οποίοι μπορεί να έχουν ως βάση αναφοράς ένα τεράστιο ασφαλώς εύρος, από την αστικοδημοκρατική προσέγγιση της βελτίωσης του υπάρχοντος ως την επαναστατική ρήξη και το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική απελευθέρωση. Δεν είναι λοιπόν τόσο η κρίση του συστήματος όσο το γεγονός ότι διευρύνονται και εντείνονται οι αντιστάσεις αλλά και ο δημόσιος διάλογος για ένα ριζοσπαστικό ξεπέρασμά της που μας κάνει να έχουμε ελπίδες.
Θεωρούμε λοιπόν ότι σήμερα, η συγκροτημένη αναρχική δράση δίπλα στη διαμόρφωση μιας εν δυνάμει τεκμηριωμένης ελευθεριακής κατεύθυνσης, είναι η απαραίτητη έμπρακτη προϋπόθεση για την ανάδειξη μίας σύγχρονης αναρχικής πρότασης: μίας δράσης, ως αντίληψης και πράξης που θα ενισχύει το ουσιαστικό ξεπέρασμα αυτής της μπουκωμένης κατάστασης. Μιλάμε για ένα ξεπέρασμα όχι προς τις τραχιές περιοχές της βαρβαρότητας ούτε προς τα γνωστά κατατόπια της αναδόμησης του αστικού κοινοβουλευτισμού, αλλά προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Αυτό -για να συμβεί- χρειάζεται μία συγκεκριμένη βάση εκκίνησης, προκειμένου η πορεία της αναρχικής σύμπραξης και η ενότητα της αναρχικής κοινωνικής πρότασης να μην αποτελούν ένα συγχυσμένο συνονθύλευμα ούτε από την αρχή αλλά ούτε και στη συνέχεια. Η κοινωνική αναρχική δράση δεν μπορεί παρά να έχει ως βάση την αντιστοιχία μέσων και σκοπών.
Θεωρούμε πως ο κοινωνικός αναρχικός λόγος -καθώς και η δράση που προκύπτει- έχει αξία αλλά και ελπίδες να διαμορφώσει κοινωνική δυναμική σήμερα εκκινώντας:
• από την ιστορία των ιδεών και των αγώνων του διεθνούς αναρχικού κινήματος αλλά και του ελληνικού «υβριδίου» του των τελευταίων δεκαετιών
• από την πίστη στον φεντεραλισμό, τόσο ως μορφή της οργανωμένης πολιτικής δράσης όσο και ως μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Η σύνδεση αυτή έχει ακριβώς να κάνει με την αξία της σύνδεσης μέσων και σκοπών, με τη διαμόρφωση δηλαδή μορφών οργάνωσης του αγώνα «κατ΄ εικόναν και καθ΄ ομοίωσιν» της κοινωνίας που οραματιζόμαστε
• από τη ρητή αντίθεσή του στον κρατισμό και την καπιταλιστική οργάνωση της εργασίας, η οποία βασίζεται στη σχέση αφεντικού/μισθωτού, μία σχέση την οποία οφείλουμε να μην αναπαράγεται μέσα στις αναρχικές μας μορφές οργάνωσης ώστε να μην είμαστε εξαρχής αναντίστοιχοι με αυτά που λέμε
• από την ιδέα και πρακτική εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας σαν «σχεδίας» που μπορεί να πορεύεται προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί πως για εμάς στον όρο «άμεση δημοκρατία», η χρήση του οποίου έχει διαδοθεί ραγδαία τον τελευταίο καιρό, οφείλουμε μίας ουσιαστικής νοηματόδοτησης. Η νοηματοδότηση αυτή έχει μία διττή διάσταση. Η πρώτη σχετίζεται με τη νοηματοδότηση της άμεσης δημοκρατίας όχι απλά ως μίας έννοιας που σχετίζεται με τη λήψη (ανά ζήτημα ομόφωνα ή πλειοψηφικά) αποφάσεων ενός σώματος ανθρώπων αλλά κυρίως ως θεμελιώδες στοιχείο μίας μορφής πολιτειακής οργάνωσης, προφανώς ανταγωνιστικής τόσο στον αστικό κοινοβουλευτισμό όσο και σε κάθε έκφραση πολιτειακού ολοκληρωτισμού
Έννοιας που δεν εξαντλεί, αλλά εμπεριέχεται στο πολύπλευρο αξιακό και ηθικό πλαίσιο της αναρχίας και που ως μέρος του, εκφράζει την αδιάκοπη θέληση για μεγιστοποίηση της ελευθερίας και της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων.
Από την άλλη πλευρά, η άμεση δημοκρατία οφείλει να ξεπεράσει το πρωταρχικό της αρχαιοελληνικό περίγραμμα και να διευρύνει την έννοια της δημοκρατίας σε όλες τις εκφράσεις της κοινωνίας, ερχόμενη σε ρήξη τόσο με την κυριαρχία της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής όσο και με την επιβολή της πολιτικής γραφειοκρατίας.
Οφείλει, με άλλα λόγια, να νοηματοδοτηθεί ως μία γενικότερη κατάσταση ισότητας, η οποία προβάλλεται πλέον ως κοινωνική δημοκρατία, ένα πρόταγμα τόσο των οδοφραγμάτων της Παρισινής Κομμούνας όσο και των συμμαχητών του Μπακούνιν (ο λόγος για τη Συμμαχία για Κοινωνική Δημοκρατία). Ως όχημα του αγώνα για αυτοδιεύθυνση και κομμουνισμό.
• από την πίστη σε μία κοινωνία διαμορφωμένη με βάση τις ιδέες του ελευθεριακού κομμουνισμού/αναρχοκομμουνισμού, μία κοινωνία διευθυνόμενη από τους ίδιους τους ανθρώπους μέσα από συνοσπονδιοποιημένους δήμους, περιφέρειες και συμπολιτείες, μία κοινωνία μέσα στην οποία διαρκώς θα διαμορφώνονται νέες ταυτότητες, νέοι απελευθερωτικοί πολιτισμικοί χάρτες και εν τέλει νέοι ανθρωπολογικοί «τύποι».
Πέρα από τα παραπάνω, δίνουμε ιδιαίτερο νόημα σήμερα:
• στη σύζευξη του αιτήματος για εργατική αυτοδιεύθυνση με εκείνο για κοινωνικό/κοινοτικό έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας μέσα από την κοινωνική αυτοαξιοποίηση της εργασίας και την κοινοτικοποίηση της οικονομίας, θεωρώντας πολύ σημαντική τη σύνδεση του ταξικού με το τοπικό περιεχόμενο της δράσης μας.
• στην ουσιαστική διαμόρφωση μίας διεργασίας αποκέντρωσης με σκοπό την απο-σαρδελοποίηση των ανθρώπων στις σύγχρονες μη-βιώσιμες τσιμεντουπόλεις, ως βασικό συστατικό της κοινοτικοποιημένης οικονομίας όσο και μίας ελευθεριακής πολιτικής, καθώς και την εξισορρόπηση της σχέσης των ανθρώπινων κοινωνιών με το περιβάλλον με γνώμονα τις πολύτιμες προσεγγίσεις της κοινωνικής οικολογίας
• στη θεώρηση των κοινωνικών εξεγέρσεων (συνήθως αυθόρμητων και με ασαφείς στοχεύσεις) ως «επιταχυντών» στη διαμόρφωση της κοινωνικής ιστορίας, έως ότου τουλάχιστον αυτές κουραστούν ή στραφούν στο ρεφορμισμό. Ο καίριος σκοπός είναι η επανάσταση που ξεκινά με την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους διαμέσου της ταξικής-κοινωνικής πάλης, το μετασχηματισμό όλων των κοινωνικών σχέσεων και τη δημιουργία της νέας κοινωνίας, μια πορεία που το αυθόρμητο συνυπάρχει με το συνειδητό. Μια ριζική αλλαγή που θα πραγματωθεί από την πλειοψηφία της κοινωνίας και δε θα επιβληθεί σε αυτή από τα πάνω
• στη διεθνιστική αλληλεγγύη ως βασική κατεύθυνση για την ανάδειξη ενός κοινωνικού κινήματος που έχει τη δυνατότητα να ανατρέψει την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων και να οδηγήσει σε ριζοσπαστική κατεύθυνση την εξέλιξη των κοινωνιών μας. Η ανάδειξη μίας τέτοιας διεθνιστικής συνεργασίας μπορεί να ευελπιστεί στο ξεπέρασμα των σημερινών κρατικών εντάσεων μέσα από τη δημιουργία νέων συμπολιτειών, συν-ομόσπονδων μεταξύ τους, οι οποίες θα βασίζουν την ύπαρξή τους στην καλή συνύπαρξη και τη συνεργασία και όχι στον ανταγωνισμό. Αυτή είναι και η μόνη διεργασία που μπορεί να οδηγήσει στην ανάδειξη νέων πολιτισμικών ταυτοτήτων, οι οποίες πράγματι έχουν πολύ περισσότερα να ενώσουν από το να χωρίσουν.
• στην ιδέα της δημιουργίας (δήμος+έργον) ως μίας δυναμικής έννοιας στον τρόπο εξέλιξης της κοινωνικής ζωής απέναντι στο καταστροφικό και αδηφάγο ιδεολόγημα της ανάπτυξης (ανά+πτύσσω<πτυχή), το οποίο απευθύνεται πρωτίστως στην οικονομική σφαίρα σε βάρος της κοινωνίας.
Αντιλαμβανόμαστε τους κοινωνικούς αγώνες ως τον τρόπο που σε κάνει να προχωράς αλλά και τους πολιτικούς αγώνες ως τον τρόπο που σε κάνει να βλέπεις μπροστά. Έτσι λοιπόν, μία σύγχρονη κοινωνική αναρχική πρόταση δεν μπορεί να βρει έδαφος αν δεν υπάρχει ενεργή συμμετοχή των συντρόφων στους κοινωνικούς τόπους: στις γειτονιές (μέσα από την τοπική αναρχική/ελευθεριακή δράση, τη συγκρότηση τοπικών συνελεύσεων ή επιτροπών, τη συγκρότηση τοπικών αυτόνομων εργατικών λεσχών) ή στους χώρους δουλειάς (μέσα από τη διαμόρφωση αυτόνομων εργατικών ομάδων ή την παρέμβαση στα πρωτοβάθμια σωματεία). Από την άλλη πλευρά, ο αναρχικός πολιτικός αγώνα είναι εκείνος που επιχειρεί να συνδέσει όλα εκείνα τα χρώματα και τις γραμμές των κοινωνικών αγώνων, προκειμένου να διαμορφώσει ένα συνολικότερο σκαρίφημα της απεικόνισης του κοινωνικοαπελευθερωτικού οράματος. Αυτό που έχει σημασία λοιπόν είναι η καταλυτική συνεχής παρουσία σε μία κοινωνική διεργασία και όχι μία εγκλωβιστική ιδεολογική αυτοαναφορικότητα. Κάθε έργο στο οποίο ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής είναι το ίδιο πρόσωπο, δεν είναι σίγουρα και πετυχημένο. Κι αυτό που επίσης γνωρίζουμε είναι πως σε αυτήν την υπόθεση η αυλαία δεν πέφτει ποτέ…
Αναδημοσίευση από Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου