του Άγγελου Α.
Σοκαρίστηκε ο πολιτικός κόσμος (και τα απαραίτητα συμπληρώματα της μεταδημοκρατίας, οι "επώνυμοι") από την επίθεση με νερό και χαστούκι στις υποψήφιες βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ αντίστοιχα, κυρίες Κανέλλη και Δούρου. Ξαφνικά ανακάλυψε όλο το φάσμα του πολιτικού προσωπικού ότι οι χρυσαυγίτες είναι νεοναζί, τραμπούκοι και μαφιόζοι. Όλα (σχεδόν) τα κόμματα πλειοδότησαν σε αντιφασισμό βγάζοντας σκληρές ανακοινώσεις εναντίον των νοσταλγών του Χίτλερ. Οι πιο σκληρές αντιδράσεις μάλιστα προήλθαν από αυτούς που λιγουρεύονται τη δεξαμενή ψηφοφόρων των αυγών, τον Πάνο Καμμένο και τον αντισημίτη θεωρητικό του ελληνικού ναζισμού και πρόσφατα προσχωρήσαντα στο ΛΑΟΣ, Κώστα Πλεύρη!
Για την άνοδο όμως των ναζιστών που έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο αλαζονίας (αποτέλεσμα της χρόνιας ασυλίας που έχουν από τους μπάτσους) που επιτίθενται πλέον σε ζωντανή σύνδεση, έχουν ευθύνες όλοι τους αν και σε διαφορετικό βαθμό βεβαίως για να μην τσουβαλιάζουμε. Παρακάτω θα προσπαθήσω συνοπτικά και σίγουρα όχι συνολικά να εξηγήσω τί σημαίνει αυτό.
Ας πιάσουμε πρώτα την αριστερά που δέχθηκε σήμερα την επίθεση. Υποσχέθηκαν ότι δε θα ξαναστείλουν εκπροσώπους τους σε συζήτηση που θα παραβρίσκεται φασίστας. Λίγο αργά το θυμήθηκαν βέβαια, έπρεπε να αντιδράσουν μέρες πιο πριν όταν το υπεραντιδραστικό ΕΣΡ επέβαλε την παρουσία τους στις τηλεοπτικές προεκλογικές συζητήσεις. Δεν ήξεραν τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς ότι ειδικά μετά τις εκλογές έχουν πληθύνει οι επιθεσεις με μαχαίρια και παλούκια στο Μετρό, στον ηλεκτρικό και στους δρόμους ενάντια σε μετανάστες και αγωνιστές; Δεν ήξεραν ότι υποψήφιος περιφερειάρχης των ναζί βρίσκεται στη φυλακή κατηγορούμενος για 2 φόνους για ξέπλυμα λογαριασμών; Δεν ήξεραν ότι ο εκπρόσωπος τύπου της συμμορίας είναι υπόδικος για επιθέσεις; Δεν ήξεραν τα μπραβιλίκια τους στον Αγ. Παντελεήμονα κι αλλού; Δεν ήξεραν τις προκλήσεις στη συγκέντρωση των απεργών δημοσιογράφων, την παρουσία τους ως φουσκωτοί ενάντια στους απεργούς του Flash και τόσα άλλα; Φυσικά και τα ήξεραν, αλλά είτε αμέλησαν είτε δε μπορούσαν να αντιδράσουν τότε.Χαρακτηριστικό της αφέλειας είναι οι δηλώσεις της Παπαρήγα πριν τις εκλογές της 6ης Μάη, όταν έλεγε χαριτολογώντας ότι δεν είναι κίνδυνος οι χρυσαυγίτες γιατί όταν μπουν στη βουλή θα φορέσουν κι αυτοί τις γραβάτες και θα αναγκαστούν να αμβλύνουν τις θέσεις τους. Σήμερα, μετά την επίθεση στην Κανέλη, η Παπαρήγα σε στιγμές αξεπέραστου κοινοβουλευτικού κρετινισμού δήλωσε ότι "η απάντηση δε μπορεί να είναι ούτε οδόντας αντί οδόντα (sic) ούτε κάποια πολιτική ρεβανσισμού, αλλά ο λαός πρέπει να δώσει την απάντησή του στις κάλπες". Δεν περιμέναμε βέβαια κάτι καλύτερο από ένα μηχανισμό που όλο το προηγούμενο διάστημα εξίσωνε την λαϊκή αντιβία με τον φασισμό και τους αναρχικούς με τους χρυσαυγίτες, ή από το μηχανισμό που δε φτάνει που καλοδέχτηκε τον ίδιο τον Κασιδιάρη στη Χαλυβουργία, δεν είχε το σθένος να παραδεχτεί το λάθος του αλλά λασπολόγησε με τον ίδιο τρόπο ξανά εναντίον αγωνιστών.
Όμως αν η αριστερά έχει κάνει λάθη επί λαθών στο ζήτημα του ναζισμού, τι να πούμε για τα δύο μέχρι πρότινος "κόμματα εξουσίας", το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ; Τί μπορεί να πει το ΠΑΣΟΚ του Λοβέρδου και του Χρυσοχοϊδη, των στρατοπέδων συγκέντρωσης των επιχειρήσεων - σκούπα και των υγειονομικών βομβών, το κόμμα που έκανε το ναζισμό κυβερνητική πολιτική; Τί μπορεί να πεί η ΝΔ που είχε ανοιχτές τις αγκάλες της για τον "ακτιβιστή της δεξιάς" Βορίδη και τη φασιστοπαρέα του από το ΛΑΟΣ, η ΝΔ του Σαμαρά που θα "κατεβάσει τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους και θα διώξει όλους τους λαθρομεταναστες"; Αυτοί που καλοδέχτηκαν τους φασίστες του ΛΑΟΣ να κυβερνήσουν μαζί τους; Όχι, δεν τρελάθηκαν ξαφνικά οι αστοί πολιτικοί. Απλά αποδεικνύται περίτρανα ότι ο ναζισμός ή όψεις του είναι εν δυνάμει στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου σε περιόδους κρίσης. Η άνευ προηγουμένου επίθεση στην εργασία, το πέταγμα στο περιθώριο τεράστιων κομματιών των προλετάριων (ντόπιων ή μεταναστών) μέσω της ανεργίας, η διάλυση κοινωνικών δομών υγείας, πρόνοιας και παιδείας, η αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου για τις διαδηλώσεις και την "τρομοκρατία", ο αυταρχισμός των μπάτσων, η κλιμακούμενη ένταση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, πάνε χέρι χέρι με την κατάσταση εξαίρεσης, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και τα ναζιστικά τάγματα εφόδου να επιτίθενται στους μετανάστες, τους απεργούς, τους αναρχικούς και τους αριστερούς, δηλαδή στα πιο αδύναμα ή τα πιο μαχητικά κομμάτια της εργατικής τάξης. Ο κοινωνικός εκφασισμός είναι μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει καιρό τώρα. Αυτό που μόλις σήμερα άρχισαν να ψυχανεμίζονται τα αστικά κόμματα είναι ότι αυτή η πολιτική μπορεί να γίνει τόσο ανεξέλεγκτη από αυτούς που στο τέλος να τους στοιχίσει το ίδιο τους το κεφάλι.
Αφήσαμε τελευταίο το νεοφιλελεύθερο μόρφωμα των Μάνου - Τζήμερου που έδωσε για ακόμη μια φορά ρεσιτάλ ξεσπαθώνοντας για τη βία της αριστεράς και της δεξιάς βγάζοντας έτσι λάδι τους ναζί. Δεν είναι καθόλου περίεργη όμως αυτή η στάση για ένα σχηματισμό που προωθεί την καταναγκαστική εργασία των μεταναστών "για να λένε στους δικούς τους πόσο άσχημα περνούν στην Ελλάδα", και την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού και την ισοπέδωση της εργατικής τάξης προς όφελος της πιο μεγάλης κερδοφορίας του κεφαλαίου. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο το πρόγραμμα των νεοφιλελεύθερων, απηχώντας τις ανάγκες του πιο επιθετικού κομματιού του κεφαλαίου, δεν απέχει πολύ από τις επιδιώξεις και τους στόχους της χρυσής αυγής.
Τον τελευταίο καιρό έρχεται όλο και πιο επιτακτικά το ζήτημα του φασιστικού κινδύνου και οι τρόποι ανάσχεσής του. Αυτό το ζήτημα δε χωράει πλέον ούτε υποβάθμιση ούτε επιπολαιότητα. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι ο ναζισμός δεν είναι μόνο υπόθεση ενός καπρίτσιου κάποιων ψυχικά άρρωστων ατόμων, ούτε φαινόμενο που οφείλεται αποκλειστικά στο εθνικό φαντασιακό, αλλά ότι είναι επιλογή του κεφαλαίου ή τμήματος αυτού και τείνει να γίνει κρατική πολιτική, χρησιμοποιώντας για ακόμα μια φορά τους πούρους ναζιστές. Θα πρέπει ταυτόχρονα να οργανώσουμε τόσο την αυτοάμυνά μας απέναντι στη φασιστική επιθετικότητα, όσο και την επίθεση μας ενάντια στη βασική αιτία που γεννά το ναζισμό, τον καπιταλισμό. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, πρέπει να οργανωθούμε άμεσα σε όλα τα επίπεδα της αντιφασιστικής πάλης, από την πορεία μέχρι τις αντιφασιστικές ομάδες κρούσης. Σε αυτά υπάρχει πεδίο κοινής δράσης με την αριστερά, και αυτή η κοινή δράση θα πρέπει να επιδιωχτεί αρκεί κι η αριστερά να ξεπεράσει τα αναρχοφοβικά και συστημικά - πασιφιστικά της σύνδρομα. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να αφήσουμε εκλογικίστικες ή εξουσιαστικές τακτικές της ηγεσίας και των στελεχών της να μπούνε εμπόδιο στην κοινή δράση μας με τη βάση, ειδικά στο πεδίο της αντιφασιστικής πάλης. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, η ενίσχυση των σωματείων βάσης, των πρωτοβουλιών ανέργων, των αυτοδιαχειριστικών εγχειρημάτων και των συνελεύσεων γειτονιάς είναι μονόδρομος. Ταυτόχρονα με τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης ενάντια στην εξαθλίωση, οι παραπάνω δομές πρέπει να πολλαπλασιαστούν στην κατεύθυνση όμως του συντονισμού τους, της εμβάθυνσης του πολιτικού τους περιεχομένου και της μετατροπής τους σε όργανα κοινωνικής κι εργατικής επαναστατικής αντιεξουσίας. Καταλυτικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να παίξει η ένωση των κοινωνικών αναρχικών σε μια ενιαία πολιτική οργάνωση ή ομοσπονδία. Η συζήτηση για την οργάνωση των αναρχικών έχει ανοίξει, στο χέρι μας είναι να την βαθαίνουμε και να περάσουμε στην πράξη.
Ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση και αυτοδιεύθυνση περνάει ΚΑΙ πάνω από το πτώμα του φασισμού και του ναζισμού. Είναι ένας δύσκολος δρόμος που όμως έχουμε ανάγκη και αξίζει να τον διαβούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου