Αλήθεια ποιο είναι το όραμα μας για το κόσμο που θέλουμε; Είναι άραγε αρκετές οι ατομικές αφηγήσεις που κουβαλάμε στα καφενεία, τα bar και τις πλατείες; Kαι αν όντως πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, τότε πως μπορεί αυτός ο κόσμος να πραγματωθεί στο τώρα, από μια σύνθεση αέναων προσωπικών αφηγήσεων; Αυτό άραγε δεν είναι καθαρός φιλελευθερισμός; Άραγε πόσο συχνά αναστοχαζόμαστε τι σημαίνει πραγματικά να θέλουμε “τη καταστροφή του υπάρχοντος;” Πόσο θα “ξεβόλευε” εμάς τους ίδιους μια “κοινωνική επανάσταση”; Δεν γράφω αυτές τις γραμμές για να προτάξω την δικιά μου έτοιμη λύση για τα πάντα-όλα. Δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρω να τελειώσω ότι γράφω χωρίς να γίνω γραφικός.
Πάντως είναι σίγουρο ότι προς το παρόν αυτό που ονομάζουμε ελευθεριακός, αναρχικός χώρος στην Ελλάδα, παρότι γιγαντώθηκε, χτυπήθηκε, μάτωσε και φυλακίστηκε για τα τελευταία 40 χρόνια, δεν φαίνεται, προς το παρόν, να μπορεί να οργανώσει αυτό το κάτι περισσότερο. Ιδίως σε αυτή τη χρονική συγκυρία που οι αυταπάτες του κόσμου για μια επιστροφή στην κανονικότητα, εξαργυρώνονται είτε από την νέου τύπου σοσιαλδημοκρατία, είτε από τον απροκάλυπτο ναζισμό και την σοβινιστική λαϊκίστικη ακροδεξιά.
Δεν θέλω να μηδενίσω κανέναν και καμιά. Απλά γράφω για πράγματα που το τελευταίο καιρό ακούγονται στις συνελεύσεις, συζητιούνται στα καφενεία και στις παρέες, αλλά φαίνεται ότι υπάρχει μια δομική αδυναμία να προχωρήσουν από το επίπεδο της ανησυχίας, στο επίπεδο της αλλαγής της υλικής πραγματικότητας.
Όπως είπε και ένας σύντροφος επισκέπτης στη χώρα μας: “φαίνεται ότι ο καπιταλισμός κλυδωνίζεται για τα καλά, μόνο που έχει καταφέρει να πείσει τους πάντες ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.”
Ποια είναι η μεγάλη δύναμη του αναρχισμού; Η πραγματική ζωή, η καθημερινότητα.
Δεν είναι ούτε ο επιμελητηριακός σχεδιασμός από τα πάνω, ούτε η κατανόηση του “λαού”, ούτε τα ωραία λόγια. Δεν είναι η ανάγκη να έχουμε κάποια εξουσία να “σκύψει πάνω στα προβλήματα μας”, αλλά η προσπάθεια και το όραμα να σηκώσουμε όλοι τα κεφάλια μας και να αντικρίσουμε ο ένας τον άλλο. Είναι ότι προτάσσει έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων στη βάση της κατάργησης κάθε είδους σχέσης που είναι βασισμένη στον καταναγκασμό και τη βία. Είτε είναι ο καπιταλισμός, είτε η πατριαρχία. είτε..είτε..
Δεν είναι μια ουτοπία. Είναι μια πρόταση για το τώρα, για τις ζωές μας, για την ευτοπία.
Μεγάλα λόγια; Δεν νομίζω. Μήπως έχουμε κάπου πέσει στο λούκι που μας έσκαψε ο καπιταλισμός για δεκαετίες; Γιατί δεν μπορούμε να αρθρώσουμε μια μεγάλη αφήγηση, έναν κατανοητό λόγο και μια επαναστατική πράξη; Για κάτσε βρε αδελφέ. Τόσο δύσκολο είναι ; Μερικές προσωπικές σκέψεις και προτάσεις με την ελπίδα να συνεισφέρω από τη μεριά μου στον όποιο διάλογο. Κάθε κριτική απαραίτητη.
Θα προσπαθήσω να τα γράψω όπως τα σκέφτομαι και τα έχω στο μυαλό μου για να μην τα χάνω.
Τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει εν έτη 2012;
Στέγαση.
Σίτιση.
Υγειονομική περίθαλψη.
Γνώση.
Ενέργεια.
Επίσης για το καθένα από τα παραπάνω χρειάζεται η μεταφορά της ύλης. Δηλαδή οι μεταφορές. Και η μεταφορά της πληροφορίας. Δηλαδή οι επικοινωνίες.
Με βάση όλη την ιστορική εμπειρία του προηγούμενου αιώνα και ιδίως του δεύτερου μισού, όλα τα παραπάνω έχουν τις επιπτώσεις τους σε αυτό που ονομάζουμε γενικά περιβάλλον. Άρα σε όλα τα παραπάνω πρέπει να υπάρχει πάντα ο προσανατολισμός των αποφάσεων και των τεχνολογιών στην προστασία του περιβάλλοντος.
Ποιοι λοιπόν παίρνουν τις αποφάσεις; Κάποιοι κουστουμαρισμένοι τύποι σε γραφεία με κλειστές πόρτες που δεν μαθαίνουμε τι είπαν ποτέ και ας είναι “δικοί μας αντιπρόσωποι” “δημοκρατικά εκλεγμένοι”; Όχι.
Η τάξη μας, η εργατική τάξη, οι άνεργοι, οι επισφαλείς, γυναίκες, νεολαίοι, ηλικιωμένοι, ΑΜΕΑ, οι μετανάστες εργάτες, όλοι εμείς, αποφασίζουμε καταρχήν ποιες είναι οι ερωτήσεις που πραγματικά μας αφορούν και ανάλογα εμείς οι ίδιοι δίνουμε τις απαντήσεις. Αυτή είναι η ιδέα της Αυτοδιεύθυνσης.
Θεωρώ λοιπόν πως αν θέλουμε να μιλάμε για Κοινωνική Επανάσταση, οι στρατηγικές μας και οι τακτικές που εφαρμόζουμε στον αγώνα μας, ταξικό και κοινωνικό, θα πρέπει να έχουν ως στόχο την αμφισβήτηση τριών ειδών(και κάθε είδους) ιδιοκτησίας σε όλους τους “τομείς” του ανθρώπινου ζητήματος που αναφέρθηκαν πιο πάνω :
Την ιδιοκτησία γης.
Την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.
Την πνευματική ιδιοκτησία.
Θα πρέπει να στοχεύουν επίσης στη συμμετοχή όσο γίνεται περισσότερων ανθρώπων στις δομές, διαδικασίες και δράσεις, είτε αυτοί αισθάνονται “αναρχικοί” είτε όχι, δημιουργώντας στο “εδώ και τώρα” την απεικόνιση της αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας που οραματιζόμαστε ως μια πραγματική δύναμη και ως “νέο παράδειγμα’΄ ενάντια στο Κεφάλαιο, το Κράτος και τις διάφορες μορφές εξουσίας. Όχι “μεταβατατικά” στάδια, όχι “δικτατορίες του προλεταριάτου”, “όχι νέες δέσμες φιλολαϊκών ή αντεργατικών μέτρων”.
Η κοινωνική επανάσταση δεν θα γίνει μόνο από αναρχικούς, δεν έγινε ποτέ. Απαραίτητο λοιπόν είναι να φτιάχνονται και δομές “υποδοχής”-οργάνωσης ανθρώπων που μπορεί να μην αισθάνονται ή δηλώνουν “πούροι αναρχικοί”. Δεν μας ενδιαφέρει η ιδεολογική καθαρότητα αλλά βέβαια δεν θα κάνουμε πίσω στις αξίες μας και σε όσα μαθαίνουμε από την ιστορία των προγόνων συντρόφων μας. Πρέπει να ανοίξουμε δρόμο μέσα από την ετερονομία μας. Αυτός ο δρόμος ανοίγει με ειλικρίνεια και συμμετοχή, όχι με μισά λόγια, ούτε με υποχωρήσεις δια παντός.
Η υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης προϋποθέτει συμμαχίες και διάλογο. Αυτές πρέπει να αναζητηθούν στα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται όχι μόνο από την επέλαση της καπιταλιστικής κρίσης αλλά και από τις ιδεολογίες που επιστρατεύονται για να τους κάνουν να βγάλουν το σκασμό. Πρόσφατο παράδειγμα η ρίψη στο Γκάζι, από ναζί, φέιγ-βολάν που απειλούσαν ότι “μετά τους μετανάστες έχετε εσείς σειρά” εννοώντας τον γκέι κόσμο που συχνάζει στη περιοχή. Υπάρχει μια “δημιουργική τάξη” για παράδειγμα, η οποία είτε κινείται στο lifestyle και τις ατομικές επιλογές είτε απλά δεν συμμετέχει με όρους απάθειας. Κανένας δεν περισσεύει, “κανένας δεν θα είναι ασφαλής”. Κανέναν δεν θέλουμε να σώσουμε ως αναρχικοί εργάτες και εργαζόμενοι. Όμως ο σεχταρισμός είτε είναι ιδεολογικός είτε “αισθητικός” απλά δεν προχωρά την υπόθεση.
Ο αναρχισμός είναι μια θεωρία ατελής, μια θεωρία σε “διαδικασία”. Το ίδιο θα πρέπει να είναι και ο αναστοχασμός για τη στρατηγική του, δηλαδή το σύνολο των επιμέρους τακτικών που εφαρμόζονται για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων.
Μια από τις τακτικές που δεν έχει εφαρμοσθεί μαζικά στον ελλαδικό χώρο και φυσικά με συγκεκριμένη στόχευση, είναι η Πολιτική Ανυπακοή. Το τελευταίο χρόνο ζήσαμε δυο εκπληκτικά παραδείγματα αυθεντικής, αυθόρμητης Πολιτικής Ανυπακοής. Από τη μια ζήσαμε την θέληση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων να μην θέλουν να φύγουν από τη περιοχή περιμετρικά του Συντάγματος παρά τον χημικό πόλεμο, τους ξυλοδαρμούς και τους βασανισμούς και τις επιθέσεις με μοτοσυκλέτες από την αστυνομία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και το έκαναν είτε επιλέγοντας απλά να μείνουν στο σημείο, είτε επιτιθέμενοι με τη σειρά τους, για προστατευθούν από το Κράτος.
Από την άλλη σε επίπεδο γειτονιάς είχαμε τη περίπτωση του κατειλημμένου κοινωνικού χώρου Κ*ΒΟΞ στα Εξάρχεια, την εισβολή και σφράγιση του από την αστυνομία. Τους πήρε 6 ώρες να σφραγίσουν το χώρο και μόνο 28 λεπτά πήρε σε συντρόφους-ες και γείτονες να τον ξανανοίξουν, με τον φόβο πάντα να επέμβουν ξανά τα ΜΑΤ στη γειτονιά.
Γιατί αυτή είναι η Πολιτική Ανυπακοή. Δεν είναι εκείνο το ομιχλώδες ιδεολογικό συνονθύλευμα περί “μη-βίας” και “πολιτισμένων διαμαρτυριών” για το οποίο μας μιλάνε διάφοροι επαγγελματίες των κινημάτων και του αριστερού οριενταλισμού του τύπου: “καλά κάνουν στο Μεξικό αλλά εδώ είναι αλλιώς” . Αλλά είναι η πρακτική του να στρέφεις τη βία του Κράτους και των μηχανισμών επάνω σου. Πολιτική Ανυπακοή δεν σημαίνει “κάνω τον καλό διαδηλωτή για να μην συλληφθώ” αλλά “επιδιώκω ακόμα και να συλληφθώ για να αναδείξω την ίδια τη βία των θεσμών Κράτους και Κεφαλαίου”. Η Πολιτική Ανυπακοή είναι βίαιη και καλά κάνει. Η ιδεολογία της “μη-βίας” γενικώς και αορίστως -και επί παντός επιστητού-, προστατεύει το Κράτος για λογαριασμό εκείνων που το βλέπουν ως λάφυρο-εργαλείο.
Η Πολιτική Ανυπακοή δεν αποκλείει την εξέγερση, ούτε την απεργία. Είναι βασικό στοιχείο και των δύο.
Από “απεργίες” χορτάσαμε τα τελευταία χρόνια. Από απεργίες με αποκλεισμούς δρόμων, εργοστασίων και χώρων εργασίας όμως δεν τα πάμε καλά. Όταν μιλάμε για απεργία εννοούμε το σταμάτημα της παραγωγής, την περιφρούρηση από απεργοσπάστες, την συλλογική αντίσταση στην εργοδοτική τρομοκρατία.
Η ΓΣΕΕ μας τέλειωσε. Από το να περιφέρουμε το πτώμα της κάθε τόσο σε προδιαγεγραμένες πορείες με κατάληξη την ανθρωποφάκα της πλατείας Συντάγματος, είναι καιρός να δούμε τι πρέπει πραγματικά να γίνει.
Οργανωτική διάσπαση από τη ΓΣΕΕ είναι ο απώτερος στόχος που πρέπει να θέτει κάθε ελευθεριακός,αναρχικός ή συνειδητοποιημένος εργαζόμενος, στο σωματείο που συμμετέχει και φυσικά στο χώρο δουλειάς του.
Το να κάνεις συνδικαλισμό αυτή τη στιγμή είναι ότι πιο δύσκολο, μιας και για αμέτρητα χρόνια η ΓΣΕΕ άφησε επί της ουσίας μόνο του τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα, όπου οι ατομικές λογικές και πρακτικές φέρνουν απογοήτευση ή ακόμα και την απόλυση σε όσους θα ήθελαν να δράσουν προς την κατεύθυνση της συνδικαλιστικής δράσης.
Η μάχη με την λογική “πουλάω τον εαυτό μου” είναι μια από τις πιο δύσκολες και μπορεί να δοθεί μόνο στο χώρο δουλειάς. Μακάρι να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου θα είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για την ομοσπονδοποίηση αναρχοσυνδικαλιστικών, επαναστατικών σωματείων και την προετοιμασία της Γενικής Απεργίας Διαρκείας.
Για να κλείνω λοιπόν θεωρώ πως είτε πρόκειται για τα συνδικάτα είτε για τις γειτονιές, η μάχη που πρέπει να δοθεί είναι μάχη επαφής και συνομιλίας με κόσμο που δεν είναι αναρχικοί ή μπορεί και να μην ξέρουν καν τι είναι ο αναρχοσυνδικαλισμός ή η αναρχία, ή ακόμα και τα σωματεία. Στην εποχή που ψηφοφόροι τη μια το ρίχνουν ΣΥΡΙΖΑ και την άλλη Χρυσή Αυγή, το να είμαστε συγκεκριμένοι και να επικοινωνούμε τις θέσεις μας, είναι ένα από τα κύρια ζητούμενα. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς -έστω κάποιοι από εμάς- να λέμε “τα ίδια”. Αυτό προϋποθέτει πολιτικό κοινό πλαίσιο και κάποιο επίπεδο συμφωνιών. Και γιατί όχι, μια μεγάλη αφήγηση. Την αφήγηση της “επιστροφής των καταπιεσμένων στην Ιστορία.”
θέλω να ελπίζω ότι η συζήτηση που έχει ανοίξει το τελευταίο καιρό θα συνεχιστεί ώστε σύντομα να έχουμε την παραγωγή κάποιων κοινών θέσεων και προταγματικού λόγου από συλλογικότητες από όλη την Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι φίλοι ή αγαπημένοι(αν και είναι σαφώς πιο ξεκούραστο) ούτε βέβαια να γίνουμε όλοι μια μεγάλη συλλογικότητα. Αυτό που χρειάζεται είναι να προχωρήσουμε την υπόθεση της Κοινωνικής Επανάστασης με συγκεκριμένο, διακριτό και σαφή τρόπο. Τόσο απλά , τόσο δύσκολα, αλλά και τόσο όμορφα.
Αναδημοσίευση από risinggalaxy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου